مهارک چو تیره شب اندر رسید زگردان هندی سواری ندید جهان پیش چشم اندرش تیره گشت زکار زمانه سرش خیره گشت بدان تیره شب در گریزان برفت سوی راه کشمیر پویید تفت سراپرده و خیمه آنجا بماند شب تیره با ویژگانش براند چو شب روز شد تنگ بسته میان سواری طلایه ز ایرانیان بیامد بر […]

چه خورشید با تیغ و زرین سپر نشست از بر تخت و دیهیم زر سراسر درخشنده شد زو زمین دو لشکر نشستند بر پشت زین مهارک سپه را به هامون کشید زگرد سپه شد جهان ناپدید چو رعد بهاران بغرید کوس زمین،تیره گشت و سپهر،آبنوس دمید آتشی اندر آن کارزار شرارش سنان بود و خنجر،شرار […]

چو خورشید بر چرخ گشت آشکار جهان کرد روشن به رنگ بهار فرامرزیل ساز رفتن گرفت به دل اندر اندیشه کردن گرفت که بر ما گر ایشان کمین آورند به آب اندرون رخ به چین آورند نباشد بجز کامه هندوان به نامردی از ما بپرد روان خردمند گوید به هنگام جنگ شتاب آوریدن به جای […]

بفرمود شیر ژیان تا دبیر بیاورد بر خامه مشک وعبیر نویسد یکی نامه پاکیزه وار به نزدیک آن مرد ناهوشیار چو مشکین زبان مرغ شیرین سخن به قرطاس بر درفشاند از دهن زدریای فکرت برانگیخت موج زکلک اندرآورد در فوج فوج سرنامه، نام خداوند داد نگارنده آدم از خاک و باد خداوند دارای هردو سرای […]

سپیده چو از باختر زد درفش چوکافور شد روی چرخ بنفش زمین،تازه شد کوه چون سندروس زدرگاه برخاست آواز کوس فرامرز با رستم پهلوان برفتند نزدیک شاه جهان فرامرز در باره شاه شد سخن گفتن شاه همراه شد که با من نکویی بسی کرد رای هنر در دل خویشتن کرد جای بدان گه که من […]

سپهبد چو از کوه،لشکر کشید شب تیره،ابر سیه بردرید چو زرین درفشی برآورد زاغ سرش برتر آمد زافراز باغ بر شاه ایران زمین کرد روی ابا پور فرخ گو نامجوی به شادی همی رفت آن راه دور دلش بود خرم زکردار پور همه راه با باز و با یوز و سگ ز زنخجیر و از […]

فرامرز شیرافکن پهلوان همی تاخت هر سو چو شیر ژیان زگرزش سران اوفتاد چو گو زتیغش روان گشته خون آب جو درفش شه هندوان را بدید کزآن سو بر قلبگه شد پدید برون تاخت مانند کوهی زجای به سوی سپهبد شه هند رای رسید اندر آن زنده پیل ژیان که بود از برش خسرو هندوان […]

زمشرق چو خورشید بفراخت سر بگسترد زرآب بر کوه و در زعکسش جهان کان یاقوت گشت شب قیرگون روز را توت گشت بیامد سپهدار هندوستان به سوی فرامرز کشورستان برآراست رای برین لشکری زهندوستان هرکجا مهتری ابا هفتصد پیل ومردان کار زنام آوران پنج ره صدهزار به تن،پیل ها چون که بیستون که از خشمشان […]

در آن شب به تقدیر پروردگار به خواب اندرون،زال به روزگار چنین دید در خواب،روشن روان که بر جانب کشور هندوان ابر برزکوهی بدی رزمساز سپاهش سراسر ازو مانده باز گرفتار گشتی به دست کسی که بهرش نبودی زمردی بسی به یک تیر پرتاب ازو دورتر همیدون فکنده نظر،زال زر یکی آتشی دید افروخته که […]

همان نامور شیر مردان هزار که بودند با او درآن کارزار همی راند چون باد،لشکر به راه نه آگه زکار کمین گاه شاه وزین سو همایون ابا سرکشان زگفت سپهدار گردنکشان روان بود وآمد سوی رای هند نه آگاه از کار مردان سند چونزد کمینگه رسیدند باز فرامرز از آن سو بیامد فراز سواران دشمن […]

سپهبد دو پرمایه مرد دلیر فرستاد نزد همایون شیر بدان تا بگویند کز جایگاه بزودی ابا پیل و کوس و سپاه به تنگ اندرآید زی هندوان که گر بدکنش دشمن بد گمان ز روی فریب و ره مکر و رنگ کمین کرده باشند بر دشت جنگ وی آگاه باشد زکردار ما بزودی شود با سپه […]

سپهبد برآمد به کردار شیر بغرید چون اژدهای دلیر به دست اندرون گرزه سرگرای به زیر اندرون باره بادپای چو تنگ اندر آمد بدان هندیان دمنده به کردار شیرژیان بدان ده مبارز،یکی حمله برد به اسب نبردی یکی پی فشرد یکی را کمربند بگرفت و پشت برآورد بر دیگری زد بکشت یکی را کمربند بگرفت […]

چو این گفته بشنید ازو شاه رای شگفتی درآمد بدل کرد رای از آن تندی و چرب گفتار نغز وز آن نامداران دل پاک و مغز که بی بیم واندیشه چندین سخن بگوید چنین اندر آن انجمن زمانی به رویش نگه کرد دیر پسندید کینست مردی دلیر به دلش اندر اندیشه آمد دراز که این […]

چنین گفت با خسرو هندوان که ای نامور شاه روشن روان فرامرز رستم یل بافرین مرا گفت رو نزد شاه گزین بگویش که ای نامداربزرگ سزد گر نه تندی به گرد سترگ که ما را شهنشاه ایران زمین جهاندار کیخسرو پاک دین چنین داد فرمان که برهند وسند گذر کن به نیروی چینی پرند نخستین […]

چواین گفته بشنید برجست رای به تندی بیامد روانش به جای بفرمود تا لشکر بیکران سواران جنگی و نام آوران زکشمیر و قنوج و از هند و سند ابا تیغ هندی و چینی پرند به اندک زمان از درش بگذرند تن دشمنان زیر پی بسپرند بفرمود تا هفتصد ژنده پیل ببردند برسان دریای نیل برایشان […]

از آن پس بر دیو شد نامدار چنین گفت با هم نبرد آن سوار که ای دیو خیره سر و تیره جان ببینی کنون خنجر جان فشان درآویخت با پهلوان شیر نر برآمد خروشیدن هردوبر همی خواست آن گرد یزدان پرست ازآن دیو دژخیم را بسته دست بسی حمله کردند بر یکدگر سرانجام،پور یل نامور […]

تجانوی جنگی زجا در بجست به خرطوم پیل اندر آورد دست بکوشید بسیار پیل ژیان که خرطوم بستاند از آن جوان کشید از بر پیل مانند پیل هوا گشت از گرد مانند نیل همی جست ازو پیل، راه گریز تجانوی پرکینه و پر ستیز دگر پیل را پای بگرفت و پشت برآورد و زد بر […]

وز آن سو دمنده کیانوش گرد بیاورد پیغام چندان که برد سپهبد چو پیغام از آن سو شنید چو آتش ز پاسخ دلش بردمید بفرمود تا کوس بر پیل مست ببستند و خود بر تکاور نشست بتوفید کوس وبغرید نای خروشیدن کوس و هندی درای همی راند لشکر چو باد دمان به کف تیغ هندی […]

شه هندوان پاسخش دادباز که هستم ازین گفته ها بی نیاز تو برگرد از ایدر بزودی برو ببر پاسخ از من به سالار نو که تو نورسیده سپهدار گرد تو از خویشتن دیده ای دستبرد چو بازوی مردان نپیموده ای از آن بازوی خویش بستوده ای تو با آهوان ساختی کارزار نه من شیر دشتم […]

سرماه فرمود تا کرنای دمیدند و برداشت لشکر زجای جوانی سرافراز با رای وکام ابا پهلوان، خویش و دستور نام همه مرز خرگاه، او را سپرد یکی لشکرش داد مردان و گرد بدو گفت پیوسته بیدار باش سپه را زدشمن نگهدار باش گرآرند ترکان یکی تاختن نباید تو را جای پرداختن به زابل به دستان […]

ز دژ در گشادند و شیر دمان بیامد به بالای دژ در زمان چنین گفت با بچه،جنگی پلنگ که ای پرهنر بچه تیز چنگ ندانسته در کار،تیزی مکن بیندیش و بنگر زسر تا به بن به گفتار شیرین بیگانه مرد بویژه به هنگام جنگ و نبرد شتاب،آن زمان بازدان از درنگ مشو ایمن و سر […]

یکی نامه فرمود سوی طورگ به دشنام،کای دیو خونخوارگرگ تو را از چنان جایگاه و حصار که گفتست لشکر به هامون گذار همی بود بایست برجای خویش نه بنهادن از دژ یکی پای پیش که گر بدکنش دشمن بد گمان نشستی بدین بوم تا سالیان نبودیش جز کوه خارا به دست نه نیز آمدی بر […]

طورگ آن زمان نامه از درد وتاب نبشت او به نزدیک افراسیاب نخست آفرین کرد بر کردگار خداوند پیروز و پروردگار ازو باد بر شاه تور آفرین خداوند ماچین و توران زمین دگرگفت کآمد ز ایران زمین سپاهی پر از خشم و اندوهگین سپهبد فرامرز لشکر شکن جهان دیده پور گو پیل تن نخستین فرستاد […]

برون شد از آن لشکر بی شمار پسندیده گردان ده و دو هزار ابا آلت رزم و ساز نبرد دلاور سواران پیکار کرد بدیشان چنین گفت بی ره روید به تندی سوی راه کوته روید که ناگاه خود را بدیشان زنید دل ودیده دشمنان برکنید سگالش بدیشان در انداختند بپرداختند و برون تاختند شب قیرگون […]

تو را میهمانی کنم گرز وتیغ به تو تیر بارم چو باران زمیغ چو کاهو از آن جایگه گشت باز به تیزی بپیمود راه دراز طورگ دلاور برآراست کار سپه را به هامون کشید از حصار همان ساز وآیین ابا بوق وکوس برون برد و شد دشت چون آبنوس یکی لشکر آمد به هامون زکوه […]

فرامرز چون کرد آنجا درنگ نویسنده ای خواند با فر وهنگ بفرمود تا نامه ای دلپذیر پر از پند و اندرز و با دار وگیر نویسد به نزدیک آن نامور زکارش دهد آگهی سربه سر نویسنده چون کرد آهنگ نی نخستین سرش را ببرید وپی نی از سر بریدن سخنگوی گشت به چوگانش اندر زمان […]

به یاد آمد و پیر دیرینه گفت که سریست کین را نیارم نهفت نخستین چنان دان که اشیا نه بود شب وروز واین شیب و بالا نه بود منور یکایک خداوند بود که بی یارو بی مثل و مانند بود به قدرت برآورد فرش و سما شب وروز و خورشید فرمانروا رطب را زنخل و […]

یکی عقد گوهر بخواهم گشود تو را داستانی بخواهم نمود بگویی که از گنبد تیزگرد که بربست این فرش بنیادکرد؟ نخستین چه بوده است چو گیتی نبود که این قرص خورشید روشن نمود؟ بدین سان شب وروز پیدا که کرد فلک با ستاره هویدا که کرد؟ بدین سبز گنبد بگو تا که اند چو گویی […]

فرامرز گفت این درخت آدمیست همین چار گوهر تو را همدمیست هم از آتش وآب و وز باد و خاک درختی بدین گونه رستست پاک همه شاخ او رنگ رنگست نیز چو تازی و ترکی و زنگست نیز چو رومی چو کشمیری و دلبر است گر ایزد پرست است گر بت پرست که قیوم پاکست […]