برآورد یک تیر گرشاسپی نوشته بر آن نام شیداسپی به چاچی کمان راند اندر زمان بزد بر بر دیو تیره روان نشد کارگر تیر قلواد گرد درآمد نهنکال با دستبرد کجا اندر آن کشتی نامدار که قلواد بود اندر آن کامکار کمرگاه قلواد یل را گرفت ربودش ز کشتی همان دم شگفت برآورد بر روی […]

ز دل آنچنان آتشی برفروخت که مر ماهیان را برو دل بسوخت بگفتا که یک سال باشد که من ز ایران جدا گشتم و انجمن جدا از منوچهر شاه جهان در اینجا گرفتار درد و غمان ندانم شب و روز سامان خویش دوای دل ریش بریان خویش گرفتار نفس هوا و هوس نکردیم ز اندوه […]

سر بادبان چون شد اندر هوا روان گشت زورق به راه ختا درین گفتگوها شب اندر رسید دو لشکر در آن جایگه آرمید ز کشتی همه لنگر انداختند ز هر در حکایت همی خواستند نهادند اصل سخن را بر آن که در شب گریزند کندآوران بگفتند تدبیر این است و بس اگر کس نیاید شما […]

ازین سو چو از کین بپرداخت سام به شادی طلب کرد و نوشید جام نشستند نزدش همه سر به سر به ناگه جهانجوی افراخت سر یکی جام از ساقی سیمتن گرفت و چنین گفت با انجمن که این جام بر روی دلدار خویش کزو هم بود گرم بازار خویش اگر یاد او می بنوشم رواست […]

فرو ریختند آن زمان سر به سر چو باران برو تیغ و تیز و تبر یکی گرز زد آن زمان بر سرش یکی تیغ انداخت بر پیکرش نکرد هیچ باکی جهان‌پهلوان به یک روز برداشت او را روان همان دم به دریا فرو ریختند یکی شور و غوغا برانگیختند ز دیوان هزاری فرو رفت باز […]

ازین پس سخن گویم از سام نیو همان هم ز پیکار فرعین دیو چو فرعین لشکر به کشتی نشاند بر آن ژرف دریای بی بن براند چنین گفتن فرعین دیو دمان همانا ز دیوان سر آمد زمان شما یکسره خود به چنگال تیز نمائید بر دشمنان رستخیز ز دیوان به چنگال و گردان به تیر […]

سراینده داستان گزین چنین داستان زد ز فغفور چین که چون سام یل را به نیرنگ و رنگ روان کرد با سروران سوی جنگ درآمد به قصر پریوش دژم بدیدش فرو رفته در بحر غم ز اندیشه‌ها سر فکنده به پیش دو چشمش پر آب و دل از درد ریش دژم روی بنشسته از بهر […]

بره باز پس شد شهنشه به تخت وز آن پس بشد سام فیروزبخت به کوه و بیابان ره ایدر برید چنین تا به نزدیک دریا رسید بفرمود تا چند کشتی در آب فکندند کشتی هم اندر شتاب به هر کشتی‌ای کرد گردی‌پناه به کشتی روان کرد یکسر سپاه همی راند کشتی به دریا چو باد […]

ترنم سرایان دستان نواز چنین گفته‌اند این حدیث دراز که آن دم که سرچشمه آفتاب فروشد به زیر زمین در چه آب شه زنگ بر زد سر از راه شام درافتادش این باز شرقی به دام به ایوان درآمد شهنشاه چین بر ابروی پرچین برافکنده چین وزیر جهاندیده را پیش خواند برو آفرین کرد و […]

به یاد آمدش یار شیرین سخن پری‌دخت گل‌روی سیمین بدن ز باد صبا بوی دلبر شنید دلش سوی گیسوی دلبر کشید چو افعی بپیچید و در تاب شد ز چشمش جهان غرق خوناب شد در آن دم سرشکش گهرریز شد که بحرین چشمش گهرخیز شد ز خونابه دل ز سر تا به پای بپوشید بر […]

کسانی که در سخن سفته‌اند چنین با من از هر دری گفته‌اند که چون تاج جمشید زرینه جام نهادند بر طاق فیروزه فام سبک سام بر پیل‌پیکر نشست سپه را بفرمود تا برنشست درفش از درخشنده مه برفراخت فرس بر سر چرخ گردنده تاخت برون شد پری‌دخت از بارگاه چو خورشید تابان ز ابر سیاه […]

به مشکاب آب چون مشک زد بر قلم زد از شام بر صبح صادق رقم ریاحین فروش گلستان راز در بوستان سخن کرد باز به نام خداوند لیل و نهار که از خاره خار آورد گل ز خار کریم خطابخش روزی رسان پناه کسان و کس بی‌کسان ز هفت اطلس چرخ زنگار کار برآورده این […]

به یک دست قلواد و قلوش دگر به دست دگر بر سران تاج زر همانگه بفرمود یل با دبیر نویسد ز مشک سیه بر حریر یکی نامه سرمایه مهر و کین ز سام نریمان به فغفور چین دبیر قلم زن قلم برگرفت سر خامه در لولؤ تر گرفت نوازنده پرده دلنواز طرازنده خسروانی طراز به […]

همانگه بیفشرد بر اسب ران برون آمد از لشکر بیکران به قلواد گفت ای یل نامدار نگر تا چه بازی کند روزگار ازین پرده نیلگون سرنگون ندانم دگر ره چه آید برون مگر مادر از بهر دردم بزاد که کس را چو من درد بر دل مباد فلک با منش کینه از بهر چیست که […]

سراینده از سام نیرم‌نژاد ز گفتار دهقان چنین کرد یاد که چو بازگردید از دشت جنگ ز شب بود روی هوا قیر رنگ بیامد چو خور بر سرگاه شد چو از راز فغفور آگاه شد که لشکر فرستاده اندر نهان که سازد سیه بر پری‌وش جهان دلش بد پراندوه از آن داوری که قلوش روان […]

یکی سنگ زد آن‌چنان بر سرش که افتاد از زین زر پیکرش روان از پری‌نوش در شد زمان برآمد ز جان سپاهش فغان سبک بارگیها برانگیختند ابا دیوزاده درآویختند به یک ره بر او برگشادند دست برآویخت با سرکشان پیل مست وزین سوی فرشاد پرخاشجوی درآورد با لاله‌رخ رو به روی پری‌دخت را بی‌شمر برشمرد […]

سراینده نامه باستان ز فرشاد زین گونه زد داستان که چون با فرینوش در نزد شاه براندند لشکر چو صرصر به راه ز آزرم ماندند یکبارگی براندند بر دشت و که بارگی فرستاد فرشاد پرخاشخر ز بهر پژوهش یکی ره‌سپر که مر سام را زان نکوهش کند ز فرهنگ و مهوش پژوهش کند روان شد […]

درآمد به میدان چو شیر ژیان ز سم سمندش زمین بد نوان به طغرل تکش گفت ای تیره‌روز کنون دل ز امیدها برفروز چنانت درآرم ز زین ستور که گریان شود بر تو ماهی و مور نمودی به قلواد گو دستبرد کنون رزم‌جوئی ابا سام گرد بخندید طغرل تکش کای دلیر همانا ندیدی تو چنگال […]

همی‌خواست تا خود درآید به جنگ کند روز قلواد را تیره‌رنگ که گردی شد از روی دشت آشکار یکی ره‌سپر مرد خنجرگذار برون آمد از گرد مانند باد بر پادشه شد زمین بوسه داد به کش در یکی نامه بودش نهان سبک داد بر دست شاه جهان چنین بود در وی که ای شاه چین […]

تو گفتی که بود او یک یپل مست و یا شیر بود اژدهائی به دست به نزد فرستو چو آمد فراز خروشید بر وی که ای رزم‌ساز درفش و تبیره برافراختی ز ما نامداری سرانداختی چنان بر تو گرید شه چین کنون که گرید بر او اختر واژگون فرستو ز قلواد پرسید نام همان از […]

باستاد در قلب فغفور شاه ستادند پیش و پس او سپاه دلیران ترکان زرینه چنگ همه درگه کینه همچو پلنگ و طغرل تکش یک دل و یک تنه بیامد باستاد در میمنه فرستو که بد نامدار سره شد از قلب تازان سوی میسره دگر نامداران و مردان کار کشیدند صف در یمین و یسار در […]

سراینده دهقان با آفرین سخن راند زین سان ز فغفور چین که در رزم و کین چون ندید هیچ بهر ز هامون شتابان درآمد به شهر رخش بود از بخت سرکش دژم زمان تا زمان غرقه گشتی به غم یکی هفته در بتکده روز و شب ز بهر گشایش گشاده دو لب زبان را به […]

سراینده دهقان با فر و کام سخن راند زین‌سان ز فرخنده سام که چون گشت چیره به فغفور چین سحرگاه شد با دلیران کین یکی هفته با سروران شاد بود شب و روز از اندوه آزاد بود ز می سرخ گردیده بد چهره‌اش ولی بی‌پریوش نبد بهره‌اش چه خوش گفت دهقان والا گهر خداوند آئین […]

نشست از بر باره بادپای به دست اندرش نیزه جان‌ربای به سوی طغان شاه شد رزم‌جوی درآورد با او زکین رو به روی سر از بهر پیکار چون برفراخت طغان شاه همان لحظه او را شناخت برو برخروشید کای شوخ چشم چرا رو نهادی سوی کین و خشم مرا بازگو راز خود سر به سر […]

طغان شاه چون باد بر شد به زین برانگیخت نام‌آوران را به کین سبک دیوزاده کمین روی کرد به خون یلان دشت را جوی کرد خروشنده گردید چون سنهراس ازو شد دل سرکشان پرهراس درآمد میان سپه همچو شیر ز هر سو برو بر ببارید تیر رسیدی چو پیکان بر آن نامدار تو گفتی که […]

سراینده دهقان موبدنژاد ز سام و دلیران چنین کرد یاد که چون در سمن‌زار شد مهرجوی سوی قصر دلدار آورد روی ابا ماه‌سیما به شادی نشست ز می اندوه غصه را کرد پست چو شد مست از شاه ایران زمین سخن راند و از نامداران کین وز آن پس ز گردان خود سر به سر […]

پریزاد چون کرد بر وی کمین ببردش به کین بر سپهر برین بدو گفت از سام برتاب روی دگر وصل او را مکن آرزوی پری‌دخت مهوش بپیچید سر ز گفتار آن جادوی حیله‌گر همی گفت تا جان به تن هست رام دلم هست در بند دیدار سام برآشفت ازو عالم افروز باز همی جنگ و […]

شه چین ز ناگه برافراخت سر بر آن لشکران کرد لختی نظر ز ناگه در زیر عالی علم دو تن دید با فر و آئین جم برآراسته تن به ساز نبرد دو جنگی دلاور دو پرمایه مرد به همراهیان لشکری نامدار همانا فزون بود از ده هزار رسیدند چون نزد آن رزمگاه سپه‌شان درآمد به […]

سپاهش به یک ره کشیدند تیغ خروشنده گشتند یکسر چو میغ برانگیخت پس بارگی گرد سام سوی شاه شد از پی انتقام شهنشه به پیل و جهانجو به اسب رخ آورد زی همچو آذرگشسب نخستین شهنشاه شمشیربند به دست اندر آورد پیچان کمند بینداخت یال بر کینه‌خواه به بند اندر آمد یل صف‌پناه از آن […]

روانش به پیکار کین رام شد کمندش به یال یلان دام شد برانگیخت که پیکر تیزگام چو شیری خروشید بر خصم سام ز خون غازه مالید بر روی خاک پراکنده از کشته یکسر مغاک ادیم زمین را پر از کشته کرد به خون خاک را یکسر آغشته کرد چو گردان چین زین خبر یافتند ز […]