یکی دار کردند بر پا بلند رسیدند گردان تن ارجمند به تیر و کمان همچو شیر آمدند ابا ترکش پر ز تیر آمدند ورا زنده کردند آنگه به دار تماشاکنان گرد سام سوار که ناگاه ابری برآمد سیاه جهان کرد تاریک بر مهر و ماه ازو رعد با برق جستن گرفت دل مردمان زو شکستن […]

چو بشنید این گفته شداد عاد به پاسخ بدو گفت کای بدنژاد که باشد منوچهر در ایران زمین که خوانم به شاهی بدو آفرین به درگاه من او یکی بنده است بر بندگانم سرافکنده است شنیدی که یزدان کند چاکری بر بنده خود کند کهتری تو چندی چه نازی بدین دست و زور که سازم […]

یکی نعره زد اهرمن اهرمن که در لرزه آمد زمین و زمن بگفتا منم اهرن مغربی هر انگشت دستم بود عقربی ز کهسار قافم زبان بی‌گزاف نیارم که گویم ز خود هیچ لاف پی رزم و پیکار سام آمدم در آورد جویائی نام آمدم ز من سام یل را دهید آگهی که آمد سواری ابا […]

چو آن هر دو صف گشت آراسته دل مهر و آزرم برخاسته برون آمد از لشکر آن تیره کار مر آن عوج سرگشته نابکار بیامد به میدان بغرید سخت به گردن برآورد باز آن درخت به شدادیان آنگهی حمله کرد که ای پهلوانان روز نبرد بمانید یک دم تماشا کنید درفش مرا زود بر پا […]

خبر شد سوی عوج و شداد عاد که خاتوره از سام یل شد به باد ز تیغ سپهدار فرخنده بخت شده دست و پایش همه لخت لخت یکی زان خبر عوج آمد به جوش ز جانش به گردون برآمد خروش به ناخن همه روی شومش بکند بغلطید بر خاک زار و نژند همی گفت کای […]

چو پوشید گردون پلاس سیاه چو ابروی پیران آینده راه دو لشکر جدا گشت از یکدگر طلایه برون رفت بر دشت و در چنین گفت خاتوره شداد را که امشب به آتش دهم باد را نمانم ز سام نریمان اثر برآرم دمار از تن بدگهر همه آتش کین ببارم بر او همه روز بدبختی آرم […]

چو لشکر شنیدند ازو این سخن نجنبید یک تن از آن انجمن مگر پور شداد شوم پلید برانگیخت اسبش ز جا خود شدید تو گفتی مگر دیو بد بدنژاد چنین گفت آنگه به شداد عاد که تا کی زبونی کشم زین سوار زبونی بماند ز من یادگار بتازم در آورد و جنگ آورم همه نام […]

چو خورشید بنهاد بر سر کلاه به تخت فلک باز بنشست شاه بزد سکه بر چرخ گردنده هور زمین و زمان گشت ازو پر ز نور خبر شد به نزدیک شداد عاد که خاتوره آمد ز ره همچو باد به همراه او لشکر بیکران همه دیوچهران و تیره روان چو آمد پسر را چنان خسته […]

چو یک پاس بگذشت از تیره شب همه بسته بهر شبیخون دو لب شب تار مانند دریای قار چو زنگی زمین و زمان گشته تار به بر کرده گیتی پلاس سیاه ز ماهی سیه گشته تا اوج ماه به هر گوشه‌ای زنگی می‌پرست تو گفتی که مست است و خنجر به دست ببستند گفتی در […]

سفیده سفیداج زد در سپهر طلاکار گردید ازو نور مهر چو نقاش بر چرخ آغاز کرد سر رنگ‌های جهان باز کرد ازین روی در بزم شداد عاد ز سام نریمان یل کرد یاد بدو عوج پیکارها باز گفت که هرگز ندیدم بدین سان شگفت نباشد به گیتی چنین نامدار ندیدم در آورد جز وی سوار […]

درین گفتگو بود سالار سام که ناگه برون تاخت پس قهقهام بدو گفت کای خیره بدگمان چرا لاف داری همی هر زمان ندیدی سواری که از زخم دست تن بدرگت را درآرد به پست برآرد ز جانت یکی رستخیز نماید به تو زور و چنگال تیز بگفت و به لشکر یکی نعره کرد که جویند […]

درآوردگه عوج را بدید بدان گونه گفتار او را شنید یلی دید با ساز آوردگاه نهاده به سر بر ز آهن کلاه چو دید آن خوش آینده خوب چهر که بردی ازو رنگ و رخسار مهر دو تا گشت عوج و بغرید سخت که ای بی‌خرد مرد برگشته بخت شناسی کیم من مرا نام چیست […]

سپیده بغرید عوج پلید چنین کرد آواز سوی شدید که فرمای تا لشکری صف کشند ز نیرو همه شعله تف کشند که امروز من اندرین دشت جنگ بکوشم چو مردان کین بی‌درنگ ببینی که سام نریمان‌ راد چگونه دهم پیکر او به باد بگفت این و کشتی می درکشید چو دریای عمان همی بردمید برآمد […]

به ناگاه برخاست گرد سیاه که تاریک شد چشمه هور و ماه از آن گرد برخواست آواز کوس زمانه بشد سر به سر آبنوس سنان‌های خونی سر اندر هوا چو ماهی ز دریا جهد بر هوا همه دشت چون کوه شد از عمود زمانه شد از گرد برسان دود سانها به ماننده ماه و خور […]

چو طلاج بشنید ازو گشت زرد بدانست آن تیغ را در نبرد نشان بود آن تیغ اندر جهان میان کهان و میان جهان بلرزید طلاج بر دشت جنگ چو آن تیغ را دید گردید تنگ بدانست کامد مر او را اجل رهائی نیابد ز چنگال یل بدو گفت کای پهلوان سام شیر یکی پند بشنو […]

نشستند و باده بیاراستند ز هر سوی رامشگران خواستند ز اسبان و از گاو کشته هزار همان بهر مهمان آن نابکار ز بهر همان عوج مردم چو دود هزار و دو اشتر بکشتند زود کشیدند خوان و سراسر بخورد بماندند حیران دلیران گرد به هر کشتئی باده‌ای در کشید یکی اشتر از خوان شدی ناپدید […]

شدید بداندیش دل پر ز غم نشسته ز سام سپهبد دژم به نزدیکی عوج او نامه کرد بسی پوزش اندر سر خامه کرد چنین گفت کای شاه مغرب زمین نهنگ دمان پیر پرخاش و کین نداری به گیتی کسی را همال به نیروی کوپال و بازو و یمال نیامد به گیتی چو تو نامدار به […]

همی راند تا شب به ناگه رسید به ناگه یکی آتش از دور دید درخشنده مانند فانوس آل نگه کرد سالار فرخنده فال بپرسید کان آل فانوس چیست به نزدیک فانوس برگوی کیست بدو گفت رضوان که کوه فناست نشیمنگه دیو نر ابرهاست ولی راه دور است تا پیش او به دو ماه جوید رهش […]

دلاور بیامد به جای نماز بنالید بر داور بی‌نیاز ازو خواست فیروزی اژدها کزو جان ارقم بیابد رها دگر گفت کای کردگار جهان فراوان مرا دشمن است از میان ز جادو و از دیو و از عادیان ز حق ناشناسان شدادیان هر آن کس که آید به پیشم به جنگ امیدم که نارد زمانی درنگ […]

درآمد بدان غار با تیغ جنگ یکی غار بد همچو کام نهنگ بسی تار ماننده تیره شب که گم شد سخن از زبان سوی لب ز تاریکیش جان ظلمات داغ درو چشم زنگی نمودی چراغ بپوشید چشم و دگر باز کرد سوی گرد قلواد آواز کرد به کنجی نگه کرد سام دلیر کشیده به زنجیر […]

درین گفتگو بود سالار شاه که ناگه زمین و زمان شد سیاه نگه کرد بر آسمان سام شیر یکی مرغ را دید مرد دلیر که از پر و بالش جهان تیره شد همه چشم خورشید ازو خیره شد ز گردون درآمد به سوی نشیب که از پیکرش کوه شد در نهیب درآمد به روی زمین […]

از آنجا بیامد به پای حصار از آهن یکی باره بد استوار یکی پیل بر برج و مرغی به سر همه پیکرش سیم و بالش ز زر به همراه خورشید می‌گشت باز به هر ساعتی نعره می‌کرد ساز چو مرغ دلاور بدو بنگرید یکی چرخ زد نعره‌ای برکشید که سام نریمان تو شاد آمدی درین […]

چو برخواند آن را برآشفت سخت برآورد شمشیر آن نیک‌بخت بزد بر سرش تا کمرگه شکافت کلید طلسمات جم را بیافت یکی تیرگی شد چو کام هژبر یکی نعره برخاست از روی ابر ازو خواست فیروزی و دستگاه که فیروز گردد به جادو سپاه چو آن کوه آتش بشد ناپدید سپهبد حصاری ز آهن بدید […]

براندند اسبان سراسر به تک که از گرد پوشید روی فلک به ناگه یکی آتش سوزناک بدیدند روشن بدان روی خاک که شد شعله زن سوی گردان سپهر ازو بد خطر بر رخ ماه و مهر ز یک سوی او گنبدی همچو نور درخشنده مانند تابنده حور به شمسه چنین گفت کای سیمبر چه گنبد […]

یکی ابر بربست بر آسمان که بد تیرباران او از کمان شده تیغ او رعد و برقش خروش درافتاد در چرخ گردنده جوش کمین برگشودند از هر طرف بسی کشته افکنده در پیش صف فراوان ز دیوان کین کشته شد سر بخت تسلیم برگشته شد همه قلب یغمای طلاج شد همه گنج و خرگاه تاراج […]

چو زنگی شب پیرهن چاک زد سپیداج بر صفحه خاک زد ز خاور برآمد درخشنده شید ز چهرش جهانی بشد پرامید ز سام آگهی شد به نزد شدید که سام از نهیبت بشد ناپدید گریزان شده سوی ایران زمین نتابید ایدر به پیکار و کین ز طلاج جادو شد اندیشه‌ناک نشانش نبینی ابر روی خاک […]

به تسلیم جنی چنین گفت سام ز پیکار طلاج گسترده دام ندیدم به میدان چو آن بدکنش کزو تیره گردد یلان را منش یکایک سلیحم برون شد ز دست ز نیرنگ طلاج جادوپرست سرانجام از من بشد ناپدید ازو شاد شد جان جنگی شدید ندانم چه چاره سگالم بدو بدان تا براندازم آن کینه جو […]

چو خورشید میزان زرین گرفت که سنجد زمین را سراسر شگفت سبک شد به یک سوی او شنگ شاه ز بسیاری نور شد رنگ ماه تبیره برآمد ز شدادیان شده رزمجو جمله عادیان سلیحش بپوشید آنگه شدید ز بیمش شده گونه‌ها شنبلید یکی تخت بستند بر چهار پیل که از رنگ او گشت گیتی چو […]

از آن رو شدید پلید آن بدید ز کینه بجوشید بر خود شدید یکی نامه بنوشت نزد پدر برو برنوشت این همه سر به سر ز مردی و پیکار سام سوار که چون ابر غرد گه کارزار صد و سی تن از ما بدین بارگاه جهان در جهانبینشان شد سیاه یکی شیر دیدم به چنگال […]