درین سال،شاه جهان کدخدای فرستاده ای گرد وپاکیزه رای کجا نام او بود گرزسپ شیر هم از تخم کشواد گرد دلیر ابا نامور صد هزار از گوان دلیران وگردان روشن روان فرستاد تا پهلوان زاده را سپهبد فرامرز آزاده را بیاید به نزدیک آن بارگاه به دیدار او شاد گردد سپاه یکی نامه فرمود با […]

یکی روز شد پهلو نامور بر دادگر خسرو تاجور بدو گفت کای شاه با داد و راه بسی وقت باشد زسال و زماه برون آمدستم ز پیش پدر همان شاه کیخسرو تاجور به من بر شبی نگذرد بی شتاب که من باب خود را نبینم به خواب اگر چه شهنشاه با هوش وفر جهاندار و […]

ببینند تا اختر دخترش کزو بود تازه سروافسرش چگونه بود با جهان پهلوان به هم درخور است اختر هردوان ستاره شمر رفت طالع بدید از آن خرمی،لب به دندان گزید بیامد به نزدیک خسرو بگفت که دخترت با نیک بختست جفت ازین دختر شاه و از پهلوان یکی گرد پیدا شود در جهان جوان مرد […]

زدو روی،لشکر بیاراستند صف گوی وچوگان بیاراستند زیک رو سرافراز شیرژیان ابا ده دلاور زایرانیان ز روی دگر شاه فرطورتوش ابا ده جوانمرد با رای وهوش زمیدان چو برخاست گرد نبرد برآمد خروشیدن دار وبرد سوار اندر آمد به پیش سوار برآمد زچوگان به کیوان،غبار گه این کرد هوی وگه آن برد گوی دژم کرده […]

چوآگاهی آمد به فرطورتوش که گرد سرافراز با رای وهوش گذر کرده از راه کژدر براسب ابا پیل و لشکر چو آذرگشسب شگفتی فروماند خسرو در آن همی گفت هرکس که این پهلوان همانا سروشیست با هوش وفر که بگذشت ازین سان بر این بوم وبر اگر فر یزدان نبودی ورا رخ بخت،خندان نبودی ورا […]

بیامد به نزدیک نر اژدها خروشان و جوشان چو رعد از هوا یکی چشمه آب شور از برش ولیکن نبودی گیا بر سرش همانا که فرسنگ،ده کرد او نبودی درختی و کشتی درو چوآنجا به تنگ اندرآمد دلیر بغرید مرد جوان همچو شیر چو بشنید آواز او اژدها خروشان به کردار باد از هوا بیامد […]

بیاورد صد کاروان شتر زآب وعلف کرده یکباره پر به پیش اندر افکند و پویان برفت برآن ریگ تاریک،جویان برفت زگرمی همی سوخت تن در سلاح نبد روز پیکار وگاه مزاح زبان ها برون اوفتاده زکام همه یاد کردی زقوم و مقام تن بارگی گشته از خوی پرآب برآن دشت بی آب ودل پرشتاب به […]

در این گفتگو بود کز ناگهان بغرید بی مایه دیو ژیان دمنده سوی پهلوان کرد روی پراز کینه وخشم و پرخاشجوی سپهدار، با آلت رزم بود که نزدش بسی خوش تر از بزم بود کمان نریمان به زه برنهاد به نزد هم آورد شد همچوباد کمان را ببارید همچون تگرگ بدان دیو وارونه،باران مرگ بیامد […]

چو خورشید تابید و بی گاه شد فلک سر به سر رو به خرگاه شد سپهبد،سپه را همه برنشاند بفرمود کارآگهان را براند بپوشید خفتان و برگستوان برآراست خود را به تیرو کمان سپاه از پس او به پیش اندرون سیه دیو در راه بد رهنمون بدان گه که خور سوی مغرب دوید سپهبد به […]

چو شب،شعر زربفت بر سر کشید نشان های درنده شیران بدید چنین گفت آن دیو با پهلوان که ای پر منش گرد روشن روان هم اکنون چو درمنزل آیی فرود زشیران درنده باشد درود دو کوهند وز آواز ایشان زمین بلرزد به هنگام پرخاش و کین دو شیر ژیانست ای نامدار به بالا فزون تر […]

چو زان منزل آمد برون سرفراز سیه دیو گفت ای یل رزم ساز بدین ره که امروز ما آمدیم بسی رنج بردیم تا آمدیم به برگشتن اکنون نشاید گذشت که پر برف باشد همان کوه و دشت سوی راه کژدر بباید شدن بدین راه ایمن نباید بدن ولی در ره کژدر ای سرفراز بسی رنج […]

دگر روز چون شید زد بر درفش چو کافور شد روی چرخ بنفش نشست از بر تخت،شاه پری زاندیشه،دل دور وازغم،بری یکی خوب نامه بفرمود شاه به نزد فرامرز لشکر پناه نویسنده بنهاد بر نامه دست قلم،پای بگشاد و لب را ببست سراسر پیاده همی ساختش به سر بر یکی افسری ساختش زافسر ببارید در […]

چنین گفت با نامداران خویش بزرگان کشور که بودند پیش که ای سرفرازان با هوش و رای خردمند و با دانش و رهنمای بدانید کز مرز ایران زمین جوانی سرافراز و پاکیزه دین که پورجهان پهلوان رستمست نبیره ز سامست واز نیرمست بزرگست و با دانش و با نژاد خردمند و با گوهر و فر […]

بفرمود تا شد نویسنده پیش نشاندش بر تخت،نزدیک خویش یکی نامه فرمود با رای وهوش پراز مهر،نزدیک فرطورتوش چوماهی برآمد زدریای مشک گذر کرد بر روی کافور خشک ببست از بر کاغذ،ابری چو قار ببارید ازو گوهر شاهوار نخستین که بنهاد سر برزمین گرفت آفرین بر جهان آفرین خداوند پیدا و راز نهفت خداوند بی […]

سیه دیو،پویان و تازان برفت خرامان سوی کوه تازید و رفت زتاج و زتخت و ز در وگهر غلام و فرستنده و سیم وزر هم از اسب و از اشترو گوسفند زگاوان که برکوه و در می روند بیاورد چندان که هرکس که دید سرانگشت حیرت به دندان گزید سپهبد بدان گنج،خیره بماند نهانی همه […]

درین گفتگو بد که از ناگهان خروشی برآمد که ای پهلوان تو آنی که گویی به مردی منم که کوه گران را زبن برکنم منم شیردل نامدار از مهان به مردی همی پویم اندر جهان به خنجر،کلان کوه را بستدم سپاهی برآن گونه برهم زدم اگر مرد رزمی تو ای پهلوان یکی پای داری چو […]

چو بر تخت فیروزه رفت آفتاب جهان شد چو دریای یاقوت آب شب از بیم شمشیر خون در مصاف بدرید شعر سیه تا به ناف سپهبد سوی چشمه آمد پگاه بدان تا بشوید هم ا زگرد راه یکی ماه رخ دید چون ارغوان نشسته به نزدیک آب روان به بالا به سان یکی نارون سیه […]

چنان بد که یک روز با انجمن به نخجیرگه رفت آن پیلتن در آن دشت و صحرا بسی تاخت بور فراوان بیفکند آهو و گور شب آمد سوی لشکرش بازگشت ابا ویژگان اندر آن پهن دشت چو شب،تیره شد پهلوان با گروه یکی آتشی دید از برز کوه گمانشان که آن آتش از دیدگاه زبهر […]

زجا اندر آمد چو کوه گران یکی سنگ انداخت بر پهلوان سپر در سر آورد آن چیره دست نیامد از آن سنگ بر وی شکست جهان جو سوی خنجر آورد دست بدو تاخت مانند آذرگشسب بزد بر کمر گاه دیو سیاه به دو نیمه کردش در آن جایگاه خروشی درآمد در آن تیره غار تو […]

چنان دید در خواب کو پدر همی گفت فیروز گر ای پسر که کار تو امشب به کام تو گشت همان توسن چرخ،رام تو گشت شب تیره برخیز سوی حصار برو تا ببینی که پرودرگار چگونه نماید تو را راه دژ شود کشته بر دست تو شاه دژ ولیکن به تنها بباید شدن نباید درین […]

چو چندین برآسود گرد دلیر زجا اندر آمد به کردارشیر سوی مرز چین روی بنهاد تفت شب وروز ناسوده در راه رفت یکی کوه بد اندر آن راه سخت کلان کوه خواندی ورا نیکبخت چوآمد به نزد کلان کوه،خوار بدان در نگه کرد گرد سوار دژی دید بگذشته سر از سپهر کجا بر درش حلقه […]

چوپرداخت از جنگ نام آوران همان شیر و آن لشکر بیکران سپه بر نشاند و بیامد به شهر از آن جنگ جستن نیامدش بهر زبان بزرگان ابر شهریار گشادند از بد در آن روزگار پشیمان شد از کرده خویشتن نهفته بیامد ز راه انجمن نهانی به خانه درون رفت خوار به چنگ اندرش خنجر آبدار […]

بگفت این و هم در زمان برنشست به کینه نهاد از بر تیغ،دست سپه بر نشاند و بزد بوق و کوس زمین از سم اسب گشت آبنوس بیامد به نزدیک ایران سپاه سواران جنگ آور کینه خواه سوار طلایه چو باد دمان از ایران بیامد بر پهلوان بدو گفت کامد ز دشمن سپاه جهان شد […]

به دو مه بیامد سوی باختر بدید آن بر و بوم با زیب و فر یکی خسروی بد در آن مرز،شاه که هم با گهر بود وبا دستگاه یکی لشکری داشت از صدبرون همه جنگجوی وهمه با فسون چو با مرز او پهلوان تنگ شد دلش را دگر بهر سرجنگ شد یکی شهر خوش پیشش […]

درآن جایگه رفت بر تیغ کوه ابا نامداران ایران گروه حصاری برآورده دید از رخام تو گفتی در آن ماه داردکنام فزون بود پهناش از پنج میل برو بر نگاریده خطی چو نیل نوشته جهان دار هوشنگ شاه بسی پند نیکو در آن جایگاه که گیتی سپنج است و پردرد و رنج نباشد کسی شادمان […]

سپه را همه گرد کردو برفت ره باختر را بسیچید تفت همی رفت شش ماه بر روی آب از اندوه رفتن دلش پر شتاب به ناگه رسیدند نزد زمین جزیری درو مردم پاک دین همه پاک دین وهمه پاک رای پرستنده دادگر یک خدای چواز پهلوان آگهی یافتند پذیره از آن مرز بشتافتند ببردند پیشش […]

بیاورد پس مهتر تیز ویر از آن پر و لختی به پیکان تیر برافروخت با عود آن را بسوخت زناگاه روی هوا برفروخت چو دید از هوا آتش و تیره دود بیامد به نزد فرامرز زود نشست از بر خاک و پوزش گرفت فرامرز و مانده اندر شگفت چو دیدش دژم روی و دل مستمند […]

ببندد دری کردگار جهان که بگشایدت صد در اندر نهان زداد هرگز مشو نا امید دل راست را سوی او ده نوید که فیروز بخت است وفیروز گر نماند تو را روز سختی زبر همانگه پدیدآمد از ناگهان یکی پر خرد مرد بازارگان بیامد به پیش سپهدار گرد به رخ پیش او مر زمین را […]

چوآمد از آن مرز و کشور به در عنان کرد پیچان سوی باختر زخشکی از آن پس به دریا رسید یکی بی کران ژرف دریا بدید که پیوسته بود او به دریای چین تو گفتی که غرقست در وی زمین به یک سال کشتی گذشتی برآن بفرمود گرد جهان پهلوان چهل پاره کشتی بپرداختند بدان […]