چو طلاج بشنید ازو گشت زرد بدانست آن تیغ را در نبرد نشان بود آن تیغ اندر جهان میان کهان و میان جهان بلرزید طلاج بر دشت جنگ چو آن تیغ را دید گردید تنگ بدانست کامد مر او را اجل رهائی نیابد ز چنگال یل بدو گفت کای پهلوان سام شیر یکی پند بشنو […]

نشستند و باده بیاراستند ز هر سوی رامشگران خواستند ز اسبان و از گاو کشته هزار همان بهر مهمان آن نابکار ز بهر همان عوج مردم چو دود هزار و دو اشتر بکشتند زود کشیدند خوان و سراسر بخورد بماندند حیران دلیران گرد به هر کشتئی باده‌ای در کشید یکی اشتر از خوان شدی ناپدید […]

شدید بداندیش دل پر ز غم نشسته ز سام سپهبد دژم به نزدیکی عوج او نامه کرد بسی پوزش اندر سر خامه کرد چنین گفت کای شاه مغرب زمین نهنگ دمان پیر پرخاش و کین نداری به گیتی کسی را همال به نیروی کوپال و بازو و یمال نیامد به گیتی چو تو نامدار به […]

همی راند تا شب به ناگه رسید به ناگه یکی آتش از دور دید درخشنده مانند فانوس آل نگه کرد سالار فرخنده فال بپرسید کان آل فانوس چیست به نزدیک فانوس برگوی کیست بدو گفت رضوان که کوه فناست نشیمنگه دیو نر ابرهاست ولی راه دور است تا پیش او به دو ماه جوید رهش […]

دلاور بیامد به جای نماز بنالید بر داور بی‌نیاز ازو خواست فیروزی اژدها کزو جان ارقم بیابد رها دگر گفت کای کردگار جهان فراوان مرا دشمن است از میان ز جادو و از دیو و از عادیان ز حق ناشناسان شدادیان هر آن کس که آید به پیشم به جنگ امیدم که نارد زمانی درنگ […]

درآمد بدان غار با تیغ جنگ یکی غار بد همچو کام نهنگ بسی تار ماننده تیره شب که گم شد سخن از زبان سوی لب ز تاریکیش جان ظلمات داغ درو چشم زنگی نمودی چراغ بپوشید چشم و دگر باز کرد سوی گرد قلواد آواز کرد به کنجی نگه کرد سام دلیر کشیده به زنجیر […]

درین گفتگو بود سالار شاه که ناگه زمین و زمان شد سیاه نگه کرد بر آسمان سام شیر یکی مرغ را دید مرد دلیر که از پر و بالش جهان تیره شد همه چشم خورشید ازو خیره شد ز گردون درآمد به سوی نشیب که از پیکرش کوه شد در نهیب درآمد به روی زمین […]

از آنجا بیامد به پای حصار از آهن یکی باره بد استوار یکی پیل بر برج و مرغی به سر همه پیکرش سیم و بالش ز زر به همراه خورشید می‌گشت باز به هر ساعتی نعره می‌کرد ساز چو مرغ دلاور بدو بنگرید یکی چرخ زد نعره‌ای برکشید که سام نریمان تو شاد آمدی درین […]

چو برخواند آن را برآشفت سخت برآورد شمشیر آن نیک‌بخت بزد بر سرش تا کمرگه شکافت کلید طلسمات جم را بیافت یکی تیرگی شد چو کام هژبر یکی نعره برخاست از روی ابر ازو خواست فیروزی و دستگاه که فیروز گردد به جادو سپاه چو آن کوه آتش بشد ناپدید سپهبد حصاری ز آهن بدید […]

براندند اسبان سراسر به تک که از گرد پوشید روی فلک به ناگه یکی آتش سوزناک بدیدند روشن بدان روی خاک که شد شعله زن سوی گردان سپهر ازو بد خطر بر رخ ماه و مهر ز یک سوی او گنبدی همچو نور درخشنده مانند تابنده حور به شمسه چنین گفت کای سیمبر چه گنبد […]

یکی ابر بربست بر آسمان که بد تیرباران او از کمان شده تیغ او رعد و برقش خروش درافتاد در چرخ گردنده جوش کمین برگشودند از هر طرف بسی کشته افکنده در پیش صف فراوان ز دیوان کین کشته شد سر بخت تسلیم برگشته شد همه قلب یغمای طلاج شد همه گنج و خرگاه تاراج […]

چو زنگی شب پیرهن چاک زد سپیداج بر صفحه خاک زد ز خاور برآمد درخشنده شید ز چهرش جهانی بشد پرامید ز سام آگهی شد به نزد شدید که سام از نهیبت بشد ناپدید گریزان شده سوی ایران زمین نتابید ایدر به پیکار و کین ز طلاج جادو شد اندیشه‌ناک نشانش نبینی ابر روی خاک […]

به تسلیم جنی چنین گفت سام ز پیکار طلاج گسترده دام ندیدم به میدان چو آن بدکنش کزو تیره گردد یلان را منش یکایک سلیحم برون شد ز دست ز نیرنگ طلاج جادوپرست سرانجام از من بشد ناپدید ازو شاد شد جان جنگی شدید ندانم چه چاره سگالم بدو بدان تا براندازم آن کینه جو […]

چو خورشید میزان زرین گرفت که سنجد زمین را سراسر شگفت سبک شد به یک سوی او شنگ شاه ز بسیاری نور شد رنگ ماه تبیره برآمد ز شدادیان شده رزمجو جمله عادیان سلیحش بپوشید آنگه شدید ز بیمش شده گونه‌ها شنبلید یکی تخت بستند بر چهار پیل که از رنگ او گشت گیتی چو […]

از آن رو شدید پلید آن بدید ز کینه بجوشید بر خود شدید یکی نامه بنوشت نزد پدر برو برنوشت این همه سر به سر ز مردی و پیکار سام سوار که چون ابر غرد گه کارزار صد و سی تن از ما بدین بارگاه جهان در جهانبینشان شد سیاه یکی شیر دیدم به چنگال […]

به ره بود چشم سپهدار سام ندانست تا صبح او شد چو شام که فرهنگ جنی درآمد برش خبر داد از پهلو و لشکرش که شاپور را بند شد پا و جسم دگر گرد قلواد شد در طلسم همه داستان‌ها سراسر بگفت از آن گفتنش سام شد در شگفت بپیچید از آن گفته سام سوار […]

چو شاهنشه روم آمد به در برین تیز میدان و تیغ و سپر گریزان شد از بیم سلطان زنگ نیاورد در پیش تیغش درنگ بجنبید از جای آنگه شدید ز شهر زرانداب بیرون کشید سراپرده بر دشت زد نابکار که آید به پیکار سام سوار سپاهی بجنبید مانند کوه که سامان دگر شد ازیشان ستوه […]

به پاسخ چنین گفت کای پاکزاد که من جبرئیلم به شداد عاد خبرها رسانم به شداد عاد بود پایه‌ام بر فلک سخت شاد کنون آمدم کز تو گیرم خبر که چون آمدی اندرین بوم و بر دگر آمدم تا همه کام تو به گردون رسانم همه کام تو به هر کس که من آمدم ناگهان […]

از آن منزل آمد سوی باغ و کشت خرامید از آنجا به سوی بهشت همه شصت در شصت بد لاله‌زار ز مرغان به هر گوشه‌ای ناله زار به هر شاخ مرغی کشیده نوا زمین مخمل سبز و مشکین هوا به هر گوشه نساج ابر بهار کشیده زبان را به هر جای بار ز زربفت و […]

به نزدیک دادار شد سرفراز زمین را ببوسید و بردش نماز چنین گفت کای داور آب و خاک ز تو باد آتش پر از بیم و پاک جهان سر به سر زیر فرمان تست وگر آب و آتش همه زان توست مرا بخت و نیرو به شداد ده شکستی بر این لشکر عاد ده یکی […]

بگفت این و یک حمله آورد دیو سوی جاودان نعره بر زد غریو که ای نره دیوان با خشم و تاب درآئید ای مالکان عذاب بدان تا بگیرم من این بدنشان رسیدند هر سوی اهریمنان هجوم آوریدند در پای کوه رسیدند هر سوی اهریمنا همه دیو آتش خور رزمساز همه آتش‌انداز با سوز و ساز […]

چنین تا برآمد عروس سپهر برافروخت بزم فلک را به مهر نشست از بر جمله لاجورد ز عکسش جهان گشت یاقوت زرد سپیده دمان سام آمد به گاه طلب کرد آنگاه تسلیم شاه بدو گفت کای شاه دیو و پری مرا راه دور است و پر داوری ز هجر پری‌دخت جانم به تاب برون پر […]

سپهبد چو شد سیر از جام می ز مستی برافکند بر چهره خوی ز جا جست مستانه آن کامیاب سیه نرگسانش شده مست خواب یکی خلوت آراست تسلیم شاه دلاور بیامد به آرامگاه دگر مستی خواب در سر گرفت خیال پری‌دخت در بر گرفت چو دریا و آن مه درآمد به خواب رخش دید ماننده […]

غو کوس برخاست از رزمگاه جهان گشت بر چشم جادو سیاه سپهبد ز هر سو چو پیلان مست تن نیم‌تن کرده بر خاک پست ز یک سوی شاپور و قلواد گرد تن نابکار از زمین برشمرد به هر حمله کشته بشد سی چهل همه خاک میدان ز خون گشت گل بدان تا بیامد به نزدیک […]

از آن رزم و آشوب و آن گردار دمان شمسه آمد بر آن کوهسار نگه کرد تنبل به یک سو بدید کز افسون او چرخ بد ناپدید نشسته به یک دست آن رزمگاه زبان پرفسون بهر تسلیم شاه روان سوی تنبل شد آن پاک دید بیاراست هنگام گفت و شنید چو آمد به نزدیک دشمن […]

چو بشنید این گفته تسلیم شاه بفرمود کآیند یکسر سپاه همه گرد شد لشکرش سر به سر ز دیو و پری جمله بسته کمر چنین گفت تسلیم با لشکرش ابا نامداران آن کشورش که انده مدارید از نیم تن که از ما برآید برو برشکن یکی چاره باید که سام سوار رها گردد از جادوی […]

شگفتی دلیر است این اژدها که دارد سر رزم با ابرها درین گفته بنهاده چون گوش هوش یکی نیم‌تن بود با گوش هوش به افسونگری‌ها نبودش نظیر نمودی به تموز مه زمهریر به جادوگری برشدی بر سپهر به زیر آوریدی همی ماه و مهر ورا نام تنبل بدی در جهان بلائی بدی بهر مردم نهان […]

سر ماه آمد به کشتی دلیر به دریا درآمد گو شیرگیر تماشای دریا همی کرد و رفت ز کردار یزدان بمانده شگفت دو هفته دگر مانده بر روی آب به شهر زرنداب بودش شتاب سیم هفته ناگه جزیری بدید سراسر پر از لاله و شنبلید ز ملاح پرسید آنگاه سام چه جائیست اینجا چه خوانند […]

همه شهر پر بود ز آواز سگ بجوشید مر سام را خون و رگ بغرید و آمد بدان بارگاه که بر تخت بنشسته سگسار شاه به رزم اندر آن بود شاپور شیر تن خسته پر خون و رویش زریر یکی نعره زد سخت سام سوار که لرزید آن دشت و دریا کنار پس از نعره […]