فرامرز نامه – بخش ۱۶ – لاف زدن تمرتاش پیش افراسیاب برای گرفتن بانو گشسب

ز رستم چه داری تو دل پر هراس

مرا زو به مردی فزون تر شناس

کزینم ز لشکر ده و دو هزار

همه پهلوانان خنجر گذار

از این جا روم تا به کابلستان

بسوزم بر و بوم زابلستان

نه رستم بمانم نه دستان پیر

ببارم در آن زهره باران تیر

ز خون لعل سازم روان نعل اسب

ز پرده کشم جعد بانو گشسب

ز ایوان به گیسوش بیرون کشم

ز تخت بزرگی به هامون کشم

به کام دل شاه و بخت بلند

به خم کمان و به خام کمند

بخواهم از او خون گردان تمام

ز رستم نماند در آفاق نام

بدو گفت گرسیوز بدفعال

که ای پهلوان زاده بی همال

نباشد نیازت به کابلستان

نه با رستم و جنگ زابلستان

که بانو بود نز ره منزلش

خوش افتاده در مرز توران دلش

سراپرده اش هست کوی سپهر

فرامرز و بانو دو چون ماه و مهر

چه حاجت که تا زابلستان شوی

به کینه بر پور دستان شوی

ره دور بر خویش کوتاه کن

بزودی تو اندیشه راه کن

تمرتاش از این گفته دل شاد کرد

روان را از اندیشه آزاد کرد

چنین گفت کای نامداران تور

کجا شیر ترسد ز یک دشت گور

منم پشت این نامدار انجمن

ندیده کسی در جهان پشت من

به هم پشت تیغ من از آفتاب

کند روی کشور چو دریای آب

ستاره نشان سنان من است

خمیده سپهر از کمان من است

شفق دامن آن روز در خون کشید

که تیغم نگون شعله بیرون کشید

گشاده جهان از کمند من است

سران را سر اندر به بند من است

سمندم چه جولان کند روز کین

ز مسمار نعلم بجنبد زمین

به جان و سر و افسر و تخت شاه

من اکنون بگیرم بر آن ماه راه

به نیروی بازوی گرز گران

نمایم بدو دستبردی چنان

زخیمه به گیسوش بیرون کشم

به خواریش بر روی هامون کشم

شهش آفرین کرد و آنگاه گفت

که گرز تو با کوه خاراست جفت

اگر اینکه گفتی به جای آوری

زر سرخ را زیر پای آوری

بیابی ز من تاج و تخت و نگین

سرافراز گردی به توران زمین

مرا گنج آباد و شهر آن تست

ز دریا و خشکی دو بهر آن تست

تمرتاش گفتا که فردا پگاه

سراپرده بیرون زنم با سپاه

به گرز گران دست بیرون کنم

ز خون دامن کوه هامون کنم

ببودند در آن شب در این گفتگو

بسی لاف زد مرد پرخاشجوی

چو خورشید بر خاور آورد روز

سر از کان فیروزه برزد تموز

مر آن ترک گردنکش نامدار

سلیح بر تن خویش کرد استوار

کمر بست در دست تیغ و تبر

روان گشته با او عمود و سپر

به تندی سپه را به هامون کشید

ز گرد سپه کوه شد ناپدید

برآورده از ره تمرتاش گرد

ز جوشن درون روی پرخاش کرد

نشسته ابر خنگ پولادسم

به برگستوان گشته از دیده گم

یکی ترک پولاد گوهر نگار

به سر بر نهاده دلاور سوار

به تن در یکی جوشن خسروی

دو تیغ گرانمایه پهلوی

یکی زان حمایل یکی در میان

به بالای خفتانش ببر بیان

بیامد دمان تا بدان جا رسید

بدان خیمه با ساز زر بنگرید

ز مرکب فرود آمد از روی کین

فرو زد بن نیزه را بر زمین

ببست اندر آن نیزه اسب نبرد

پس آهنگ سوی همان خیمه کرد

زره دامنش را بزد بر میان

به خیمه درون شد چو شیر ژیان

بغرید بر سان شیر و پلنگ

گرفته یکی تیغ رخشان به چنگ

چو رخسار بانو نکو بنگرید

تو گفتی دگر خویشتن را ندید

مهی دید رخشان بر افراز تخت

بشد بیدل آن ترک برگشته بخت

بیفتاد شمشیر تیزش ز دست

ز جام می عشق گردید مست

بگفتا که ای دختر پیلتن

به یک ره که بردی دل از دست من

به کین آمدم من ز درگاه شاه

کنون مهر دارم به رخسار ماه

تو را شیده شیدای دیدار شد

به جان گوهرت را خریدار شد

بدان آمدم تا کنونت اسیر

رسانم بدان خسروانی سریر

به چشمم کنون دید دیدار تو

به یکبار جان شد خریدار تو

همان به که خواهم چو بانوی شوی

انیس دل و قوت جانم شوی

به چین اندرم هست فرماندهی

همه چینیان پیش تختم رهی

به زور هنر اژدها پشت من

نهنگ ژیان خوار در مشت من

اگر دست بر کوه خارا زنم

گران کوه را من ز جا برکنم

کنون ای نگار سمن بوی من

مگردان بر آشفته این خوی من

که هر چند گردی و نام آوری

به مردی نیابی گهر داوری

ندانم که بیمم ز رستم بود

که با زور او زور من کم بود

که گر جنگ رستم به زخم و رکیب

ز بالا فرود آورم سر نشیب

به نام تمرتاش چینی لقب

فزونست ز افراسیابم نسب

به من رام شو چون که رام توام

بدین سربلندی غلام توام

وگرنه چو من دست یازم به کار

مبادا که غمگین شوی ای نگار

برآشفت از این گفته بانو گشسب

زجا جست مانند آذرگشسب

چو بانو بدان ترک نزدیک شد

جهان بر جهانجوی تاریک شد

زبیمش نهان شد به زیر سپر

روان تیغ تیز از سپهرش به در

ببرید سر تا به سر پیکرش

روان کرد از تیغ خود در سرش

بریده چو برقی برون شد ز میغ

که از خون نشانی نبودش به تیغ

دو پاره تنش کشته افتاد خوار

ز خون شد چو گویی بر چشمه سار

سراسر سرا پرده پر موج خون

تمرتاش در موج خون سرنگون