شاهنامه و کلیله و دمنه (معروف به کلیله و دمنه) دو اثر معروف در ادبیات فارسی هستند، اما به گونه‌های متفاوتی نوشته شده‌اند و موضوعات مختلفی را پوشش می‌دهند.
شاهنامه، که نوشته فردوسی است، یک اپیک شعری است که به شکل شعرهای بزرگ و به طور جامع، تاریخ و اساطیر ایران را شامل می‌شود. شاهنامه داستان‌هایی از قهرمانان و پادشاهان گذشتهٔ ایران را روایت می‌کند و در آن می‌توانید از ماجراجویی‌ها، جنگ‌ها، عشق و دوستی بین قهرمانان باخبر شوید.
کلیله و دمنه، که نوشته نیشابوری است، یک کتاب شعری نیز محسوب می‌شود، اما در ژانر داستان کوتاه و تأملی قرار می‌گیرد. این کتاب داستان‌هایی است که یک پادشاه به سرگرمی پسرش با داستان‌های آموزنده روایت می‌کند. هر داستان معمولاً یک سناریوی اخلاقی یا آموزنده را دربرمی‌گیرد و به خواننده درس‌هایی دربارهٔ خوبی‌ها، بدی‌ها، دوستی و عقلانیت می‌دهد.
در نتیجه، هر دو کتاب، شاهنامه و کلیله و دمنه، ارزش‌های فرهنگی، تاریخی و ادبی دارند، اما در مضمون و سبک نوشتاری آنها تفاوت‌های قابل توجهی وجود دارد.