شاهنامه توسط فردوسی، شاعر و نویسنده بزرگ ایرانی در قرن دهم و یازدهم میلادی نوشته شده است. نوشتن شاهنامه به مدت حدود ۳۵ سال به طول انجامید و تلاش و زحمات زیادی را برای فردوسی به همراه داشت.
فردوسی در نگارش شاهنامه از زبان فارسی استفاده کرده و از سبک و زبان شعری پیچیده‌ای برای ساختن داستان‌ها و قصه‌های شاهنامه بهره برده است. شاهنامه شامل بیش از ۶۰,۰۰۰ بیت شعر است و به صورت اپیک و قصه‌هایی درباره تاریخ و افسانه‌های ایران باستان نوشته شده است.
فردوسی در شاهنامه از منابع و مآخذ مختلفی برای تاریخ و داستان‌های خود استفاده کرده است. او از منابع تاریخی مثل آثار پزشکان، تاریخ‌نگاران و داستان‌های سنتی و محلی ایران استفاده کرده و آنها را بازنویسی و به شیوه خود توسعه داده است.
یکی از ویژگی‌های شاهنامه، توجه فردوسی به شخصیت‌ها و توصیف آنها است. وی شخصیت‌ها را به تفصیل توصیف کرده و ویژگی‌ها و رفتارهای آنها را به تصویر می‌کشد. او در شاهنامه به بررسی اخلاق و برتری‌های اخلاقی پرداخته و این موضوع را به عنوان یکی از مقاصد اصلی خود در نوشتن شاهنامه مطرح می‌کند.
شاهنامه به عنوان یکی از مهمترین آثار ادبیات فارسی و یکی از مؤلفه‌های مهم فرهنگ و هویت ملی ایران شناخته می‌شود. با ارائه داستان‌های اسطوره‌ای، تاریخ
ی و اجتماعی، شاهنامه تلاش کرده است تا تاریخ و فرهنگ ایران را در قالب داستان‌های شاعرانه و زیبا به نسل‌های آینده منتقل کند.