شاهنامه نوشتهٔ فردوسی است که به صورت شعری تاریخ ایران را روایت می‌کند. فردوسی، برخی رویدادها و شخصیت‌های تاریخی را براساس منابع تاریخی واقعی نقل می‌کند. این شخصیت‌ها معمولاً شاهان، قهرمانان، و فرمانروایانی هستند که در تاریخ ایران نقش داشته‌اند.
با این حال، فردوسی در نگارش شاهنامه نیز از عناصر افسانه‌ای و شاعرانه استفاده می‌کند. او داستان‌ها و رویدادهای تاریخی را با جزئیات شعری و تزیینی توصیف می‌کند و بخشی از داستان‌ها به شکلی افسانه‌ای و خرافاتی نوشته شده است.
بنابراین، شاهنامه به عنوان یک آثار ادبی و فرهنگی، همزمان دارای جنبه‌های واقعیت تاریخی و جنبه‌های افسانه‌ای است. شاهنامه، به‌عنوان مجموعه‌ای از داستان‌ها و روایات، هدف اصلی خود را در نگهداشتن و گسترش فرهنگ و تاریخ ایران داشته و در جریان زمان، به عنوان یکی از آثار بزرگ ادبیات فارسی شناخته شده است.