فردوسی، نویسندهٔ شاهنامه، دلایل متعددی برای سرودن این اپیک ایرانی را داشت. در زیر برخی از اصلی‌ترین دلایل سرودن شاهنامه توسط فردوسی ذکر شده است:
۱٫ حفظ و ترویج ارزش‌ها و هویت ایرانی: فردوسی بر آن بود که ارزش‌ها، تاریخ و هویت ایرانی را در مقابل تأثیرات فرهنگی و ادبی خارجی حفظ کند و آنها را به نسل‌های آینده منتقل کند.
۲٫ ثبت و احیای تاریخ ایران: شاهنامه به عنوان یک اپیک تاریخی، تلاش دارد تا رویدادها و داستان‌های تاریخی ایران را ثبت کند و آنها را به شکلی شاعرانه و زیبا برای نسل‌های آینده به ارث بگذارد.
۳٫ برجسته کردن شجاعت و قهرمانی: فردوسی در شاهنامه به شکل بسیار جذاب و زیبا، قهرمانان و شخصیت‌های شجاع و باشکوه ایرانی را تصویر می‌کند و از آنها به عنوان نمونه‌های الگویی برای جامعه استفاده می‌کند.
۴٫ آموزش اخلاقی و ارزش‌های انسانی: شاهنامه در کنار روایت تاریخی، ارزش‌های انسانی مانند عدل، صداقت، شجاعت، انزواج، خرد، وفاداری و اخلاق را به خوانندگان القا می‌کند و آنها را به عمل و عبور از آزمون‌های زندگی تشویق می‌کند.
۵٫ سرودن برای نجات و آبادانی زبان فارسی: شاهنامه در دورانی که زبان فارسی با تأثیرات فرهنگی و زبان عربی مواجه بود، به عنوان یک آثار بزرگ زبان و ادبیات