بررسی نقش سیمرغ و دیو از منظر شاهنامه

واژه خودی و بیگانه در زبان فارسی در دوره های مختلف و مفاهیم متفاوت بکار رفته است و بار معنایی نسینا وسیعی دارد. در این مقاله واژه های خودی و بیگانه و نقش سیمرغ و دیو در تعیین مفاهیم این دو واژه از نظر فردوسی در شاهنامه فردوسی تصحیح دکتر حمیدیان چاب، مسکو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.

هدف این پژوهش ایجاد زمینه لازم برای پژوهشگران و محققان آثار ادبی خصوصا در حوزه تحول لفظ و معنی در ادوار مختلف ادبی، بررسی و شناخت مفاهیم واژه خودی و بیگانه با توجه به مفاهیم کلمات سیمرغ و دیو در شاهنامه فردوسی می باشد.

با توجه به بررسی ها و تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق در چند نمونه از داستان های نتباهنامه که در این مقاله خواهد آمد نتایج بدست آمده نشان می دهد که سیمرغ و دیو در تعیین مفهوم واژه خودی و بیگانه در شاهنامه فردوسی نقش تعیین کننده‌ای دارند و واژه خودی و بیگانه تنها به افرادی که در محدوده های جغرافیایی و با اقلیمی و قومی قرار گرفته اند اطلاق نمی شود بلکه بار معنایی گسترده‌تری را شامل می شود.