شاهنامه برخی رویدادها و شخصیت‌های تاریخی را روایت می‌کند که واقعاً در تاریخ ایران وجود داشته‌اند. از این جهت، شاهنامه می‌تواند به عنوان یک منبع تاریخی برای مطالعه و تحقیق دربارهٔ تاریخ ایران مورد استفاده قرار گیرد.
با این حال، در شاهنامه نیز عناصری از افسانه و اسطوره به کار رفته است و بخشی از داستان‌ها به شکلی زیبا و شاعرانه نوشته شده‌اند که به جنبه‌های افسانه‌ای نزدیک هستند. از این جهت، می‌توان شاهنامه را نیز به عنوان یک مجموعه افسانه‌ها تلقی کرد.
بنابراین، شاهنامه همزمان دارای جنبه‌های واقعیت تاریخی و جنبه‌های افسانه‌ای است. این ترکیب از عناصر تاریخی و افسانه‌ای، زیبایی و جذابیت خاصی را به شاهنامه بخشیده و آن را به یکی از شاهکارهای ادبی و فرهنگی بزرگ در تاریخ ادبیات ایران تبدیل کرده است.