شاهنامه، به طور کلی، راه‌اندازی‌های خطاب به وقایع و افراد تاریخی و اسطوره‌ای ایران را دربرمی‌گیرد. در حقیقت، شاهنامه یک مجموعه داستان‌های تاریخی، اسطوره‌ها، و افسانه‌هایی است که به صورت شعری نوشته شده‌اند.
در برخی موارد، شاهنامه با رویدادهای واقعی تاریخی و شخصیت‌های تاریخی سروکار دارد. مثلاً، برخی پادشاهان و قهرمانانی که در شاهنامه ذکر شده‌اند، تاریخی واقعی هستند و دارای اثری در تاریخ ایران بوده‌اند. با این حال، در داستان‌های شاهنامه، عناصر افسانه‌ای و خرافاتی نیز وجود دارند که بیشتر از جنبه‌های تاریخی واقعی جلوه می‌کنند.
بنابراین، شاهنامه نه تنها می‌تواند به عنوان یک منبع تاریخی مورد استفاده قرار گیرد، بلکه به عنوان یک مجموعه افسانه‌ها و روایات اسطوره‌ای نیز قابل درک است. این دو عنصر در شاهنامه به هم تنیده شده‌اند و طبیعی است که در تفسیر آن نیازمند شناخت هر دو جنبه باشیم.