شاهنامه نوشتهٔ فردوسی، شاعر و نویسندهٔ بزرگ ایرانی است. فردوسی در نگارش شاهنامه، هدف‌ها و دلایل متعددی داشته است که عبارتند از:
۱٫ حفظ تاریخ و افسانه‌های ایران: فردوسی در شاهنامه سعی کرد تا تاریخ و افسانه‌های ایران را به صورت جامع و همگانی به نگار بکشد و از فراموشی جلوگیری کند. او به عنوان نویسنده‌ای مسئولیت پردازش و روایت دقیق تاریخ و رویدادهای گذشته را بر عهده گرفت.
۲٫ تحمیل ارزش‌های اخلاقی و ملی: شاهنامه حاوی پیام‌های اخلاقی و ملی است که فردوسی در قالب داستان‌هایش به خوانندگان منتقل می‌کند. او در این اثر ارزش‌هایی مانند عدالت، شجاعت، صداقت و مسئولیت‌پذیری را ترویج می‌دهد و بر رفتار صحیح و ارزشمند در جامعه تأکید می‌کند.
۳٫ احیای وحدت ملی: فردوسی با نگارش شاهنامه به همبستگی و وحدت ملی ایرانیان تأکید می‌کند. او با روایت داستان‌های قهرمانان و شخصیت‌های تاریخی، درک و آشنایی بیشتری از تمدن ایرانیان و ارزش‌های مشترک آنان را برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.
۴٫ تأکید بر قدرت و زیبایی شعر: فردوسی در نگارش شاهنامه، قدرت و زیبایی شعر را به نمایش می‌گذارد. او با استفاده از شعر و بیان شاعرانه، مخاطبان خود را جذب و به خوانش عمیق‌تر و لذت‌بخش‌تر داستان‌هایش می‌کند.
۵٫ ایجاد هو
یت ملی و فرهنگی: شاهنامه به عنوان یک اثر بزرگ ادبی و فرهنگی، به ایجاد و تقویت هویت ملی و فرهنگی ایرانیان کمک می‌کند. این کتاب ارزشمند به عنوان یکی از ستون‌های اصلی فرهنگ ایرانی در برابر جوانمردی، شجاعت و قدرت نمونه‌های الهام‌بخشی برای نسل‌های آینده ایجاد می‌کند.