دست نویس مصوّر شاهنامه، موسوم به شاهنامهکوچک دوم، نسخه ای، پراکنده و ناقص از شاهنامه فردوسی است که بر اساس برگ های مصوّر موجود ازآن و نیز۳ دست نویس مشابه دیگر به سده ۸ هجری قمری و کتابت در بغداد منسوب شده است؛ و بر همین اساس به عنوان اولین دست نویس مصوّر شاهنامه تا به امروز محسوب می شود. از این دست نویس ۲۸۵ برگ در قالب میکروفیلم موجود بوده که متشکل از۵۱ برگ مصوّر و ۲۳۴ برگ غیر مصوّر است. مطابق بازسازی رایانه ای که بر روی این دست نویس انجام پذیرفته، بنظر می رسد که این دست نویس در اصل از یک ساختار ۲جلدی در ۶۰۲ صفحه، معادل ۳۰۱ یا ۳۰۲ برگ و حدود ۴۹۷۰۰ بیت تشکیل شده باشد، که از این تعداد صفحات حدود ۲۸۰ صفحه در جلد اول و ۳۰۲ صفحه نیز در جلد دوم آن برآورد می شود. بر همین اساس با توجه به برابری تقریبی میزان افتادگى و افزودگى ابیات دست نویس شاهنامه کوچک دوم با دست نویس ناقص شاهنامه کتابخانه ملى فلورانس، (۶۱۴ ه. ق) این دست نویس می تواند مکمل دست نویس فلورانس محسوب گردد. اساس این مقاله با توجه به پراکندگی برگ ها و ناشناخته بودن در محافل علمی داخل ایران، بر پایه شناخت و معرفی این دست نویس استوار است.