عنوان : منظورشناسی و تجلیل کارگفتار در گفتگوهای داستان بیژن و منیژه
نویسنده/نویسندگان : صدیقه علیپور
سابقه شغلی یا تحصیلی نویسنده / نویسندگان : استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه شهید باهنر کرمان
تاریخ نگارش : تابستان ۱۳۹۷ هجری شمسی
منبع : فصل نامه متن‌شناسی ادب فارسی – سال پنجاه و چهارم، دوره جدید، سال دوم، شماره دوم، ص۱۳۹-۱۵۱
چکیده مقاله :
گفتگو یکی از عناصر مهم در روایت است. به طورکلی آفرینش روایت پس از آفرینش گفتگو (dialogue)، پدیدار و بهترین تفسیرها با این عنصر روایی ایجاد می شود. این عنصر در تحلیل ادبیات بسیار اهمیت دارد؛ به همین سبب در دیدگاه ها و نظریه های جدید زبان شناسی به ویژه معنی شناسی، به آن توجه شده است. نظریه منظورشناسی یکی از شاخه های مهم در حوزه معنی شناسی است که با کارگفتارهای متنی به گفتمان روایت سامان می بخشد. با استفاده از کارگفتارها می توان به معانی ثانویۀ متن دست یافت. شاهنامه فردوسی یکی از برجسته ترین آثار روایی ادب فارسی است که به سبب جنبه نمایشی یا دراماتیک داستان هایش، به عنصر گفتگو توجه ویژه ای دارد. در این مقاله باتوجه به این رویکرد نقد ادبی، ابتدا مبانی نظری وابسته به گفتگو و ارتباط آن با نظریه منظورشناسی بررسی می شود و سپس با واکاوی و ارائه دسته بندی ساختارهای کارگفتار، گفتگوهای متن داستان بیژن و منیژه تحلیل می شود.
کلمات کلیدی : گفتگو, منظورشناسی, کارگفتار, شاهنامۀ فردوسی, داستان بیژه و منیژه
دریافت مقاله: منظورشناسی و تحلیل کارگفتار در گفتگوهای داستان بیژن و منیژه