فردوسی شاهنامه را به صورت دست‌نوشته نوشته است. او در طول سال‌ها به تحقیق و مطالعه درباره تاریخ و اساطیر ایران باستان پرداخت و منابع مختلفی را مورد بررسی قرار داد. سپس با استفاده از این منابع، او داستان‌ها و قصه‌های شاهنامه را ساخت و آنها را بازنویسی کرد.
فردوسی در شاهنامه از زبان فارسی استفاده کرده و از سبک شعری پیچیده استفاده کرده است. او از مآخذ مختلف تاریخی، اسطوره‌ها و روایات ایرانی استفاده کرده و آنها را با توجه به خلاقیت و دیدگاه خود بازنویسی کرده است. شاهنامه بیش از ۶۰,۰۰۰ بیت شعر دارد و در آن فردوسی قصه‌ها، افسانه‌ها، تاریخ و جنگ‌ها را با جزئیات و توصیفات زیبا و جذاب به تصویر می‌کشد.
نوشتن شاهنامه برای فردوسی مسئولیت بزرگی بود و او تلاش کرد تا در این اثر بزرگ، هویت ملی ایران را نمایان کند و ارزش‌ها و اخلاقیات ایرانیان را به تصویر بکشد. هدف اصلی فردوسی از نوشتن شاهنامه، جلب توجه به فرهنگ و تاریخ ایرانی بود و ارزش‌ها و افتخارات این ملت را بازنمایی کند.
با تمام این تلاش‌ها، فردوسی توانست شاهنامه را به یکی از عظیم‌ترین آثار ادبیات جهان تبدیل کند و آن را به عنوان یکی از میراث‌های ارزشمند فرهنگی و ادبیات ایران شناخته شود.