عنوان: شیوه های شخصیت پردازی در شاهنامه فردوسی
نویسندگان: یوسف نیک‌روز / محمد هادی احمدیانی
سابقه شغلی یا تحصیلی نویسندگان: استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه یاسوج / دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه یاسوج
تاریخ نگارش: زمستان ۱۳۹۳ هجری شمسی
منبع: پژوهشنامۀ ادب حماسی، سال دهم، شمارۀ هجدهم، پاییز و زمستان ۱۳۹۳، صفحۀ ۱۷۳-۱۹۱
چکیده مقاله:
شخصیت به هم راه پیرنگ محوری ترین و مهم ترین عناصر داستانی بشمار می آید. عنصر شخصیت در ادبیات داستانی قدیم و جدید عنصری ثابت و با اهمیت بوده، و سنگ بنای اثر ادبی را تشکیل می دهد. در بیان اهمیت شخصیت داستانی همین بس که اگر در داستان، شخصیت وجود نداشته باشد، ماجرایی اتفّاق نخواهد افتاد. شخصیت ها در متون داستانی به دو روش مستقیم و غیر مستقیم پردازش می شوند. شاهنامه فردوسی را نیز می توان اثری داستانی بحساب آورد. فردوسی نسبت به عنصر شخصیت همانند دیگر عناصر داستان، ژرف نگری و دقتی بسیار داشته است. شخصیت پردازی عاملیست که به وسیله آن می توان ویژگی ها، روحیات، افکار و دیگر خصوصیات شخصیت را برای خواننده روشن کرد. لذا نویسنده کوشیده است نحوه نگرش فردوسی به شخصیت ها و شیوه های شخصیت پردازی وی را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.
کلمات کلیدی: فردوسی, شاهنامه, داستان, شخصیت پردازی, روش مستقیم, روش غیر مستقیم
دریافت مقاله: شیوه های شخصیت پردازی در شاهنامه فردوسی