شاهنامه یکی از بزرگترین و جلوه‌گرانترین آثار ادبیات و فرهنگ ایران است. این کتاب مهمترین و بزرگترین اثر حماسی در ادبیات ایران است و توسط حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر و نویسنده بزرگ ایرانی، در قرن سوم هجری سروده شده است.
شاهنامه از لحاظ فرم، یک اپیک (پویانما) است که به شکل شعر نوشته شده است. تشکیل شده است از حدود ۶۰،۰۰۰ بیت شعر (بیت: دو مصرع) و شامل هفت قسمت (دانگ) است که هر قسمت شامل یک مقدمه و داستان‌های متعددی است.
شاهنامه داستان‌ها و رویدادهای تاریخی ایران را به تصویر می‌کشد. از آغاز تأسیس ایران تا زمان سقوط سلسله ساسانیان و پیش از آمدن اسلام، در این کتاب به دستگاه‌های حکومتی، پادشاهان، شخصیت‌های افسانه‌ای، جنگ‌ها، عشق و ماجراهای دیگر اشاره شده است.
شاهنامه به عنوان یک میراث فرهنگی و تاریخی بسیار ارزشمند شناخته می‌شود و در طول تاریخ تأثیرات بسیاری روی ادبیات و هنر ایرانی داشته است. این کتاب علاوه بر ارزش ادبی، منبعی مهم برای مطالعه تاریخ و فرهنگ ایران نیز محسوب می‌شود.