شاهنامه نظمی است که به صورت شعری نوشته شده است. فردوسی در نگارش شاهنامه از فرم شعری استفاده کرده و داستان‌ها و رویدادها را به صورت شعری نقل می‌کند. از جمله، از فرم بیتی (بیت شعر) و روزمه (شعر چهارپایه) استفاده می‌کند.
شعر در شاهنامه به جهت زیبایی‌بخشی به داستان‌ها و بیان عمق احساسات و ایده‌ها، به کار گرفته شده است. زبان شاعرانه، فرم وزنی و شیوهٔ سخنگویی در شاهنامه متفاوت از نثر است. شاهنامه به عنوان یکی از آثار بزرگ ادبیات فارسی و یکی از طولانی‌ترین اپیک‌ها در جهان، به عنوان یک اثر شعری تحسین برانگیز محسوب می‌شود.