شاهنامه فردوسی مربوط به قرن دهم و یازدهم میلادی است. فردوسی کار خود را در دورهٔ خلفای سامانی آغاز کرده و در دورهٔ غزنویان به پایان رسانده است. شاهنامه، به عنوان یکی از بزرگترین آثار ادبی و تاریخی فارسی شناخته شده است و در طول قرن یازدهم میلادی نگاشته شده است.
شاهنامه، یک اپیک شعری است که توسط شاعر ایرانی به نام ابوالقاسم فردوسی در قرن دهم و یازدهم میلادی نگاشته شد. فردوسی برای نوشتن این اثر بزرگ، از منابع مختلفی مانند کتب تاریخی، منابع ادبی و افسانه‌های ایران باستان استفاده کرد. شاهنامه به صورت شعری در قالب مثنوی نوشته شده است، که هر بیت شاهنامه دارای دو مصراع است و هر مصراع دارای چهار تا شش سری است.
شاهنامه به صورت گسترده‌ای رخدادها، افسانه‌ها و تاریخ ایران را به تصویر می‌کشد. این اپیک شعری شامل هفت بخش (صفاریان، کیانیان، اشکانیان، ساسانیان، تازیان، زیاران و خورشیدیان) است و در مجموع بیش از ۶۰٬۰۰۰ بیت شعر دارد. شاهنامه در آن زمان نقش بسیار مهمی در حفظ و انتقال تاریخ و فرهنگ ایران باستان داشته و به عنوان یکی از عظیم‌ترین آثار ادبی و تاریخی فارسی شناخته می‌شود.
شاهنامه فردوسی در قرن دهم و یازدهم میلادی نوشته شد و تا به امروز از اهمیت و ارزش خود برخوردار است. این اثر ادبی به عنوان یک سند مهم در تاریخ و فرهنگ ایران شناخته می‌شود و همچنان در میان خوانندگان و مطالعه‌کنندگان داخل و خارج از ایران محبوبیت دارد.