شاهنامه را می‌توان به عنوان یک مجموعه‌ای از داستان‌های تاریخی و اسطوره‌های ایرانی تلقی کرد. این کتاب دربرگیرندهٔ رویدادهای تاریخی و شخصیت‌های واقعی از تاریخ ایران است، همچنین از عناصر و شخصیت‌های افسانه‌ای و اسطوره‌ای نیز بهره می‌برد.
در شاهنامه، بخشی از داستان‌ها و رویدادها بر پایهٔ رویدادهای تاریخی واقعی قرار دارند و شخصیت‌هایی که در آن ذکر شده‌اند، معمولاً متناسب با شخصیت‌های تاریخی موجود در سند‌های تاریخی هستند. اما در برخی موارد، فردوسی از خلاقیت شعری خود برای تزیین داستان‌ها و ایجاد جنبه‌های اسطوره‌ای و افسانه‌ای استفاده کرده است.
بنابراین، شاهنامه نمی‌تواند به عنوان یک منبع تاریخی دقیق در نظر گرفته شود، اما همچنان می‌تواند به عنوان یک آثار ادبی و فرهنگی بزرگ شناخته شود که روایتی خلاقانه و زیبا از تاریخ و اسطوره‌های ایرانی ارائه می‌دهد. شاهنامه باعث شناخت بهتر فرهنگ و تاریخ ایرانی می‌شود و ارزش‌های اخلاقی و فرهنگی را در قالب داستان‌های شاعرانه و شاعری‌باورانه منتقل می‌کند.