عنوان:بررسی رابطه زشتی و ویران گری در شاهنامه فردوسی
نویسندگان: علی حیدری / سعید امامی
سابقه شغلی یا تحصیلی نویسندگان: دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه لرستان / دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه لرستان
تاریخ نگارش: زمستان ۱۳۹۴ هجری شمسی
منبع: پژوهشنامۀ ادب حماسی، سال دوازدهم، شمارۀ بیست و یکم، بهار و تابستان ۱۳۹۵، صفحه ۱۲۷-۱۴۰
چکیده مقاله:
شاهنامه فردوسی دربردارنده باورها، اعتقادات و اندیشه های مردمان ایران است و می توان هویت ایرانی را در آن بخوبی جست وجو کرد. یکی از مسایل با اهمیّت، رابطه زشت رویی و ویران گری در شاهنامه است. از آن جا که این باور در شاهنامه بارها آمده است، نمی توان بسادگی از آن گذشت. با توجّه به اهمیّت این موضوع، در این مقاله سعی شده است ابتدا ژرف ساخت این رابطه بیان گردد، سپس بازتاب آن در شاهنامه بررسی شود. توأم بودن زشتی و ویران گری، ریشه در دین ها و کیش های مختلف ایران باستان دارد، زیرا وقتی اهریمنِ تیره و بدبو، در جای گاه خالق موجودات معرّفی می شود – آن هم موجودات موذی و مضر- به تبع آن، هر آن چه زشتی، بدی، نقص، کژی و کاستیست، به او بازمی گردد. بنابراین چون اهریمن ویران گر است، مخلوق او نیز ویران گر است. این بن مایه در شاهنامه بارها آمده است و در همه جا افراد زشت روی، اهریمنی و ویران گر شناسانده شده اند. این اندیشه آن چنان در شاهنامه عمیق است که در بسیاری از موارد ویران گران نیز زشت رو و اهریمنی معرّفی شده اند.
کلمات کلیدی: شاهنامه, فردوسی, زشتی, ویرانگری, اهریمن
دریافت مقاله:بررسی رابطه زشتی و ویران گری در شاهنامه فردوسی