عنوان: ادب غنایی در حماسه فردوسی
نویسنده: هانیه غفوریان
سابقه شغلی یا تحصیلی نویسنده: شاهنامه پژوه
تاریخ نگارش: پائیز ۱۳۸۸ هجری شمسی
منبع: مجلۀ نامۀ پارسی، شمارۀ ۵۰ و ۵۱، پائیز و زمستان ۱۳۸۸
چکیده مقاله:
در این مقاله، به ادب غنایی در حماسۀ فردوسی پرداخته شده است. فردوسی، شاعر بزرگ ایران‌زمین، همانگونه که شیوا و جسورانه در حماسه به پیش رفته است دربیان عشق نیز جسارتی دل‌پذیر دارد. شاعر با الهام از اسطوره و تلفیق آن با دنیای واقعی، عشقی کام یافته را توصیف کرده است. پیوند ناخودآگاه شاعر با خودآگاه او، امیال و حالات خفته در شاعر را به سطحی از خودآگاهی می رساند که در قالب حملاتی سرشار از عواطف تبلور می یابد.
شاعر با بهره‌گیری از عناصر شعر غنایی، معشوق اساطیری، رویاها، عواطف و نمادها، عشقی کام یافته را به معرض ظهور می گذارد. شعر حماسی آرمانی برون‌گرا و شعر غنایی آرمانی درون‌گرا و ژرف است. ادب غنایی در شاهنامه شکلی متفاوت و برجسته دارد و آن شکل تازه‌ای از داستان‌های عاشقانه است. حضور معشوق اساطیری در لایه‌های داستان و پیوند آن با ناخودآگاه شاعر و بیان پرصلابت شاعر در بیان عشق، به آن رنگ و جلوه‌ای دیگر بخشیده است.
کلمات کلیدی: شاهنامه, فردوسی, هفتخان, باززایی, آنیما, من, سایه, خود
دریافت مقاله:ادب غنایی در حماسه فردوسی