شاهنامه، اپوس ادبی است که توسط شاعر فردوسی نگاشته شده است. درون شاهنامه، برخی از رویدادها و شخصیت‌ها واقعی هستند و برخی دیگر نیز از افسانه‌ها و اساطیر الهی الهام گرفته شده‌اند. بنابراین، در شاهنامه همزمان با ارائه داستان‌ها و روایت‌های افسانه‌ای، رویدادهای تاریخی و شخصیت‌های واقعی نیز در آن وجود دارند.
شاهنامه نهایتاً یک آثار ادبی تاریخی است که در آن نسبت به دقت تاریخی و واقعیت دقیق، شاعری می‌تواند تأمل و آزادی بیشتری داشته باشد. شاهنامه بیشتر به عنوان یک قصه‌نویسی خلاقانه و بزرگمانانه به شمار می‌رود تا یک تاریخنگاری دقیق.
از این رو، شاهنامه علاوه بر ارزش‌های ادبی و فرهنگی، به عنوان یک منبع ارزشمند برای مطالعه تاریخ و فرهنگ ایران، همچنان توجه و اهمیت خاصی دارد. با این حال، برای تحقیقات تاریخی دقیق‌تر، به منابع تاریخی دیگر نیز نیاز است که براساس شواهد و مدارک قابل اثبات ارائه می‌شوند.