شاهنامه به طور کلی می‌توان آن را یک اپوس ادبی دانست که شامل داستان‌ها و افسانه‌هایی است که در طول تاریخ و فرهنگ ایران رواج داشته‌اند. در شاهنامه، رویدادها و شخصیت‌هایی واقعی وجود دارند که تاریخی بوده‌اند و در آن ذکر شده‌اند. اما به همراه این شخصیت‌ها و رویدادهای تاریخی، شاهنامه حاوی افسانه‌ها و داستان‌هایی است که به صورت شعری و شاعرانه بیان شده‌اند.
بنابراین، شاهنامه همزمان دارای عناصر واقعی و افسانه‌ای است. شاهنامه به صورت زیبا و خلاقانه، اسطوره‌ها، داستان‌ها، رمزها و افسانه‌های مرتبط با تاریخ و فرهنگ ایران را در قالب شعر و روایت‌های شاعرانه بیان می‌کند. از این جهت، می‌توان شاهنامه را به عنوان یک اپوس افسانه‌ای با اجزایی از واقعیت تاریخی دانست.