شاهنامه یا به تعبیر دیگر نامۀ شاهان یکی از گونه های تاریخ نگاری ادبی است که داستان ها و رویدادهای تاریخی را بر اساس زندگی شاهان بیان و روایت می کند. این سبک از تاریخ نگاری سابقۀ بس طولانی در ایران داشته و شاید بتوان شروع و آغاز آن را به حدود هزار و چهارصد سال قبل از میلاد مسیح دانست هنگامی که پیروان دین زرتشت شروع به نوشتن آموزه های او کردند همزمان داستان های کهن این سرزمین را هم نگارش کردند.
اما این سبک از تاریخ نگاری که در زمان ساسانیان به روایتی از در دورۀ انوشیروان و به روایت دیگر در دورۀ خسروپرویز به شکل خدای نامه ها به اوج رسید. در واقع خدا لقب پادشاهان بود. این کتابها به روایت تاریخ با محوریت پادشاهان می پرداختند که بعد از ظهور اسلام با توجه به اینکه خدا عبارتی بود که برای ذات باری تعالی استفاده می شد از لقب دیگر پادشاهان که شاه بود برای این کتابها استفاده شد که رسم شاهنامه نویسی رواج یافت.
از معروفترین شاهنامه های آن دوره می توان از شاهنامه بزرگ یا شاهنامه ابومعید بلخی که به نثر بود و شاهنامه مسعودی ترمزی که به نظم بود و شاهنامه ابومنصوری که به نثر بوده نام برد. شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی در قرن چهارم هجری نگارش شد. قدیمترین نسخه خطی که از این شاهنامه موجود است نسخه فلورانس است که در ایتالیا قرار دارد دیگر نسخه های معروف خطی نسخه لندن و نسخه توپکاپی ترکیه است.
نسخه های چاپی مشهور هم می توان از نسخه ماکان ترنر، نسخه ژول مول و نسخه مسکو نام برد که هم اکنون نیز در دسترس علاقه مندان می باشد از نسخه های معروف ایرانی نسخه آقای خالقی مطلق، نسخه جناب کزازی می باشند. جدیدترین نسخه ای که بر مبنای نسخه مسکو به چاپ رسیده و قابلیت دسترسی علاقه مندان به فایل های صوتی و واژگان و شخصیت های داستان های شاهنامه را فراهم آورده است. دوره سه جلدی انتشارات پگاه دانش می باشد.