شاهنامه خوانی و شاهنامه نقالی دو روش متفاوت برای ارائه و بیان شاهنامه هستند. در زیر به تفاوت‌های اصلی بین این دو روش اشاره خواهم کرد:
۱٫ شاهنامه خوانی: شاهنامه خوانی به معنای خواندن و مطالعه شاهنامه به صورت مستقیم است. در این روش، شاعر یا قاری شاهنامه به شکل صوتی شعرها و داستان‌های شاهنامه را با تلفظ صحیح و روان بیان می‌کند. این روش بیشتر در قالب جلسات خواندن شاهنامه، سمینارها و برنامه‌های فرهنگی به کار می‌رود. شاهنامه خوانی به تأکید بر روایت صوتی و انتقال احساسات و جذابیت شعری تاکید دارد.
۲٫ شاهنامه نقالی: شاهنامه نقالی به معنای روایت داستان‌ها و شعرهای شاهنامه به صورت شفاهی است. در این روش، راوی شاهنامه با استفاده از زبان خود، داستان‌ها و شعرهای شاهنامه را بیان می‌کند و به صورت داستانی و شفاهی به گوش شنوندگان منتقل می‌کند. این روش بیشتر در قالب هنرهای شفاهی مانند نمایش‌های سنتی، نمایشنامه‌ها و فیلم‌ها استفاده می‌شود. شاهنامه نقالی به تأکید بر روایت داستانی و نمایش تصویری تاکید دارد.
به طور خلاصه، شاهنامه خوانی به معنای خواندن شاهنامه به صورت صوتی است، در حالی که شاهنامه نقالی به معنای روایت و نمایش داستان‌ها و شعرهای شاهنامه به صورت شفاهی است.