عنوان: سبک تاریخ نویسی شاهنامه فردوسی
نویسنده: زاگرس زند
سابقه شغلی یا تحصیلی نویسنده: دانشجوی دکتری تاریخ ایران باستان، دانشگاه تهران، مدرس دانشگاه پیام نور کرج
تاریخ نگارش: بهار ۱۳۹۲ هجری شمسی
منبع: پژوهشنامۀ ادب حماسی، سال نهم، شمارۀ پانزدهم، بهار و تابستان ۱۳۹۲، صفحۀ ۷۷-۹۹
چکیده مقاله:
برخی شاهنامه را به دلیل منظوم یا حماسی بودن و یا وجود بخش های اسطوره ای، متنی تاریخی ندانسته یا دست کم ارزش تاریخیش را کم رنگ انگاشته اند. این جستار به دنبال یافتن پاسخ پرسش هایی دربارۀ سبک و شیوه تاریخ نویسی شاهنامه، شناخت ویژگی های تاریخ نگارانۀ آن و نشان دادن ارزش و جایگاه آن در روند تاریخ نویسی ایرانی است. در این مقاله پس از نگاهی به تاریخ نویسی ایران باستان و سده های نخستین اسلامی، ویژگی های سبک تاریخ نویسی شاهنامه بررسی شده است و می توان آن را ادامه دهندۀ راهی کهن در تاریخ نویسی دانست. روش کار چنین است که پس از واکاوی عناصر و درون مایه های تاریخ نگارانۀ متن، دلایل و نشانه های اهداف و انگیزه های تاریخ نگارانۀ فردوسی با آوردن گواه هایی از متن شاهنامه در ۶ دسته بخش بندی شده است. سویه های شاعرانه، داستانی و اسطوره ای متن، و نیز اهداف اخلاقی و خویشکاری ملی/ هویتی فردوسی، لطمه ای به سویۀ تاریخی رخ دادها و اعتبار آنها وارد نساخته است. براساس این یافته ها می توان دریافت که شاهنامه افزون بر دارا بودن ویژگی های تاریخ نویسی ایران باستان و نوزایی آن، این شیوه را به اوج نیرومندی و کارایی رسانده و از این رو تأثیری بسیار بر تاریخ های پس از خود نیز داشته است.
کلمات کلیدی: شاهنامه, فردوسی, تاریخ نویسی, حماسه, ایران باستان
دریافت مقاله: سبک تاریخ نویسی شاهنامه فردوسی