عنوان: خردورزی و دین داری اساس هویت ایرانی در شاهنامه
نویسندگان: اشرف خسروی / دکتر سید کاظم موسوی
سابقه شغلی یا تحصیلی نویسندگان: دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادربیات فارسی دانشگاه شهر کرد / استادیار زبان و ادربیات فارسی دانشگاه شهر کرد
تاریخ نگارش: پائیز ۱۳۸۶ هجری شمسی
منبع: فصلنامۀ علمی پژوهشی کاوش نامه، سال نهم، شمارۀ شانزده، ۱۳۸۷
چکیده مقاله:
شاهنامۀ فردوسی مهمترین و برجسته ترین اثر ادبی بازما نده از دوره ای است که می توان آن را عصر باززایی فرهنگی ایرانیان دانست . دورۀ سامانیان ، دوره ای است که در آن به احیا و تداوم فرهنگ و هویت ایرانی، بیشتر از گذشته، اندیشیده می شود و تلاش هایی در این زمینه صورت م ی گیرد . شاهنامۀ فردوسی یکی از باارزش ترین و ماندگ ارترین آثار این دوره است که در قلمرو فرهنگ و ادب ایران می‌درخشد. این شاهکار ادبی در کنار ارزش ادبی، تاریخی، اسطوره ای، حماسی، داستانی و سایرجنبه ها، از نظر اندیشه ، بینش و معنا شناسی نیز بی نظیر است . اندیشه و بینش حاکم بر شاهنامه که به طور عمده بر محور خرد استوار است، شهرتی جهانی دارد و گذر زمان نه تنها آن را فرسوده و کهنه نمی کند، بلکه والایی و برتری آن را آشکار تر می سازد. بخش عمده ای از این برتری به دلیل فراگیری و تعادل نگرش حاکم بر شاهنامه و دوری از افراط و تفریط و تعصب و تحجر است که نشان دهندۀ اوج ژرف بینی و ژرف اندیشی آفریننده آن است . فردوسی با نگاه ریز بین و دقیق خود در پس لایه های رو بنایی و روساختی باورها و فرهنگ های متفاوت ایرانیان در دوره های مختلف ، به دنبال بنیادهایی می گردد که سراسر فرهنگ این قوم فرزانه را از اسطوره تا تاریخ به هم پیوند دهد و هویت آنان را بازنماید . آنچه او می یابد خرد و دین است . او خردورزی و دین داری را اساس و بنیاد هویت و فرهنگ ایرانی می داند و با باز نمودن آن در شاهنامه ، و پیوند فرهنگ قبل و بعد از اسلام ایرانیان به آنان درس دین داری و خرد ورزی می آموزد. در این مقاله به بررسی این موضوع در شاهنامه پرداخته شده است.
کلمات کلیدی: شاهنامه, فردوسی,هویت ملی, ایران, خرد, دین
دریافت مقاله: خردورزی و دین داری اساس هویت ایرانی در شاهنامه